Veiðimaðurinn - 01.12.1960, Síða 15

Anamaðfturíon.
ÁNAMAÐKINUM hefur ekki verið manninum, fram yfir það sem áður segir.
helgað mikið rúm hér í Veiðimannin- Enginn mun vita, hverjum datt fyrst í
um. Hann er stöku sinnum nefndur, þeg- hug að nota ánamaðk sem beitu fyrir
ar sagt er frá að einhver liafi fengið á vatnafiska, en hitt vitum við, að um
hann fisk. Að öðru leyti er hans að litlu aldirnar eru þeir orðnir margir fiskarnir,
getið, nema þá helzt til niðrunar, þar sem sú hugmynd hefur banað. Og svo
sem samanburður er gerður á fluguveiði virðist, a. m. k. hér á landi, að maðkur-
og maðkveiði. Einhvern tíma var líka inn muni enn um langan aldur verða
bent hér á ráð til þess að lokka hann sigursæll í samkeppninni við fluguna,
upp úr moldinni í þurrkum þegar jafn- meðan veiðimenn hafa frjálst val um,
vel þeim, sem eiga tugi eða hundruð af hvora beituna þeir nota.
fínum gerviflugum, í öllum litum, bráð- Því verður tæplega andmælt með gild-
liggur samt sem áður á að ná í hann sem um rökum, að maðkveiðin stendur flugu-
beitu! veiðinni langt að baki sem sport. Hins
Hvað sem öllum samanburði á flug- vegar er það fjarstæða, sem sumir halda
unni og maðkinum líður, hvað sportið fram, að vandalaust sé með öllu að veiða
snertir, þá hefur maðkurinn vinnmginn á maðk. Sanni nær væri að halda slíku
þegar laxatalan er tekin. Hann á því ekki fram um spónveiði, þótt það væri vitan-
aðeins skilið, heldur heimtingu á, ef hon- lega ekki alls kostar rétt heldur. En
um væri nokkur þægð í því, að hans sé spónveiðin er tvímælalaust auðlærðasta
einu sinni að einhverju getið hér í Veiði- veiðiaðferðin af þessum þremur.
Veidimaðurinn
5