Veiðimaðurinn - 01.12.1960, Side 16

Við höfum vafalaust ílestir séð það í
veiðiferðum okkar, að menn eru misjafn-
lega leiknir í því að fá fiskinn til að taka
maðkinn, þótt um vana veiðimenn sé að
ræða. Og við, sem höldum okkur mest
við fluguna, stöndum margir hverjir
snjöllum maðkveiðimönnum ekki snún-
ing, þegar skilyrðin eru svo óhagstæð til
fluguveiði, að við „vendum yfir í orm-
inn“. Það verður hverjum að list sem
hann leikur.
Þeir, sem halda uppi vörnum fyrir
maðkveiðina, telja henni það m. a. til
gildis, að engin veiðiaðferð önnur veiti
tækifæri til eins langvarandi snertingar
við fiskinn, áður en hann tekur. Það er
satt, að spenningur veiðimannsins, eða
eftirvænting, getur verið mikil, þegar lax
er lengi að narta í maðkinn eða „fikta“
við hann, en öldungis óvíst hvort hann
taki. Og það er ef til vill ekki síst þá, sem
skilur á milli flugumanns:ns, sem litla
rækt hefur lagt við maðkinn, og hins,
sem þekkir vel öll viðbrögð laxins gagn-
vart þeirri beitu. En auðvitað er æski-
legast að vera jafnvígur á hvort tveggja
og geta beitt hvorri aðferðinni sem er,
eftir því sem aðstæður krefjast, og lát-
um við þá sportlegu hliðina enn liggja
á milli hluta að þessu sinni. Þó skal á
það minnt, einu sinni enn, að margir
veiðimenn gefa flugunni alltof fá tæki-
færi til þess að sýna hvers hún er megnug.
Flest okkar munu hafa fengið sinn
fyrsta lax á ánamaðkinn, og ef til vill er
það að nokkru leyti skýringm á þeirri
órofa tryggð, sem ýmsir virðast hafa tekið
við hann. Og öll eigum við honum
margar ánægjustundir að þakka, a. m. k.
frá fyrstu veiðiárunum.
En þótt maðkurinn hafi reynzt svo
fengsæl beita sem hann er í liöndum
margra stangveiðimanna, hefur honum
þó fyrst og fremst verið ætlað annað og
meira hlutverk í þróuninni. Fyrir hálfu
öðru ári, eða svo, birtist um hann fróð-
leg grein í dagblaðinu Vísi, þar sem
greint var frá nytsemi hans og hve nauð-
synleg lífvera hann er í náttúrunni. Enn-
fremur kom all-löngu síðar um hann
stutt grein í Morgunblaðinu, sem einnig
fjallaði um hið mikilvæga hlutverk
hans. Báðar greinamar eiga prýðisvel
heima í Veiðimanninum, og úr því að
vér urðum ekki sjálfir fyrri til að sýna
orminum þessa virðingu, skal nú reynt
að bæta fyrir þá vanrækslu, með því að
birta hér þessar greinar. Ritstj.
Vísis-greinin, sem öðrum þræði er rit-
uð í léttum og gamansömum „tón“, er
á þessa leið:
— Þetta litla kvikindi, sem skríður á
jörðinni fyrir fótum okkar, slepjugt, óá-
sjálegt og ómerkilegt, — sem við fussum
og sveium, slítum og rífum, tröðkum á
og spörkum — er nú loks að hljóta þá
viðurkenningu, sem það ávallt hefur átt
skilið. Nú eru menn farnir að viðra sig
upp við blessaða skepnuna, veita henni
húsaskjól, gefa henni að éta, klappa
henni og strjúka og hver veit hvað og
hvað. Það hefur nefnilega komið í Ijós,
að ánamaðkurinn er ein nauðsynlegasta
skepna jarðarinnar, og að án hans yrði
lífinu varla lifað. Þar af leiðandi er það,
að menn eru farnir að sækjast eftir litla
greyinu, til ýmissa hluta — og með eftir-
spurn skapast framboð, framboð skapar
6
Veiðimaburinn