Veiðimaðurinn - 01.12.1960, Qupperneq 19

vænt um greyin, og fylgist mikið með
þeim, hvernig þeir haga sér“.
„Gerir þú nokkuð af því að rækta
maðk?“
„Nei, ekki beinlínis. Samt hef ég út-
búið góða kassa fyrir þá, set í hann mosa
og mold, og geymi þá þar“.
ÁGÆTIR VEÐURSPÁMENN.
„Selur af stofninum og tínir svo meira,
þegar fer að minnka í kassanum?"
„Já. Annars hef ég ákaflega gaman af að
fylgjast með greyjunum, eins og ég sagði
áðan. Svei mér þá, ef mér finnst ekki að
þetta séu mestu skynsemdarskepnur.
Þeir eru prýðilegustu veðurspámenn til
dæmis. Venjulega veit ég með löngum
fyrirvara hvort veðurbreyting er í nánd,
með því að fylgjast með háttalagi þeirra.
Svo eru þeir að leika sér, greyin, á með-
an þeir eru ungir. Þá búa þeir sér til
rennibrautir og láta sig dúndra niður“.
„Nei, nú held ég þú sért farinn að
kríta liðugt“.
„Nei, ég held nú síður. Það er margt
sem maður veit ekki um ánamaðkana,
því miður, 02: ég vildi gjarnan komast í
emhvern fróðleik um þá. Ég hef leitað
dyrum og dvngjum að bókum eða ein-
hverjum fróðleik, en ekkert fundið.
Jafnvel erlend bókasöfn hafa ekki getað
fullnægt forvitni m:nni. Ég veit t. d.
ekkert um á hverju þeir lifa, hvar þeir
vilja helzt vera, hvort þeir eiga að vera
í raka eða þurru, hvernig þeir æxlast,
hvort þeir fæða lifandi unga eða egg og
þar fram eftir götunum".
„Þú hlýtur þó að vita á hverju þeir
lifa?“
„Svona nokkurn veginn. Ég læt þá
venjulega vera í rökum mosa, og set dá-
litla mold samanvið. Þeir virðast þrífast
ágætlega þannig. Annars hef ég stundum
verið að skoða þá, þegar þeir eru að
draga laufblöð ofan í holuna hjá sér. Það
er alveg ótrúlegt hverju þessi litlu kvik-
indi geta áorkað. Ég hef séð þá taka stór-
eflis laufblöð í „munninn" og draga þau
langar leiðir að holunni sinni. Svo skríða
þeir á undan ofan í holuna, og snúa upp
á blaðið um leið og þeir draga það nið-
ur. Þannig vefja þeir blöðunum niður
í holuna þar sem þau hverfa með öllu“.
AÐ VEIÐA MEÐ RAFMAGNI.
„Heldur þú að þeir hafi sjón og
heyrn?“
„Það efast ég um. Samt virðast þeir
forðast ljósið, og ef maður kemur ná-
lægt þeim, stinga þeir sér óðara niður.
Líklega hafa þeir svona næma tilfinn-
ingu, að þeir finna titringinn í jarðveg-
inum“.
„Hefur þú nokkurn tíma reynt að tína
þá með rafmagni?"
„Já, það hef é? gert, og finnst það
gaman, þó það sé illa gert við greyin. Þá
stingur maður tveim rafmaensDÓlum í
jörðina með svona metra nrllibili, og
hleypir svo straumnum á. Þú ættir bara
að sjá þau læti, maður. — Þeir bókstaf-
lega hendast upp úr jörðinni. — En ég
er viss um að þeir fá taueaáfall við þetta,
því það er auðfundið, að þeir eru stífir
og hreyfa sig ekki lenei á eftir".
Já, það er margt skrýtið.
Annars veit ég ýnrslegt um ánamaðka,
sem ekki er á hvers manns vitorði. Ég
hef ýmsan fróðleik hérna hjá mér frá
einu amerísku ormabúi. En mér er það
Vf.ipimacurinn
9