Veiðimaðurinn - 01.12.1960, Qupperneq 23

Capt. Aspinall. Sama myndin og var með gtein Þór-
arins Sveinssonar, peirri er um getur hér.
lengi áður en hann tók, liefði ef til vill
gefist upp fyrr, ef sýnin liefði ekki gefið
mér trúna. Ég fæ afar sjaldan lax í Myrk-
hyl og dvel þar venjulega ekki lengi. En
sumir veiðifélagar rnínir hafa mikla trú
á þeim stað og eyða þar oft löngum tírna.
Ekki hefði ég samt farið að skrifa þessa
sögu, ef hún væri ekki lengri. — Einunt
eða tveimur dögum síðar áttum við, fé-
lagi rninn og ég, veiði á svæðinu fyrir
neðan Laxfoss að norðan-verðu, eða hús-
megin, sem sumir kalla. — Ég átti
efri hluta svæðisins og fór því upp að
Laxfossi. Ég fékk góða veiði þar upp frá
og fór þess vegna ekki niður á Almenn-
inginn. Ef til vill er rétt að geta þess, af
því að veiðimönnum þykir alltaf gaman
að fá nákvæmar skýrslur um veiði, að ég
fékk þarna þrjá laxa, tvo á Brotinu og
einn upp í Konungsstreng, að mig minn-
ir, og var harla ánægður. Líklega hefði
ég fengið fleiri, ef ég hefði farið niður á
Almenninginn, en ég var þaulsætinn
þarna, eins og oft þegar liann er við.
Þegar „klukkan var komin“ axlaði ég
ntinn poka og lagði af stað upp bratta
stíginn að gamla veiðihúsinu við Laxfoss.
Þar var nú allt tómt, því að nýja húsið
var komið. Ég kann alltaf vel við mig
þar og nem þar oft staðar þegar ég á leið
þar um. Nú settist ég þarna til að hvíla
ntig, þegar ég var kominn upp brekkuna.
Ég tók af mér pokann, lagði frá mér steng-
urnar og settist svo á grasbekkinn við
ltúsið, eins og ég hafði oft gert, þegar
veiðiheintilið var þarna.
Ég man ekki ltvað ég sat þarna lengi,
eða hvort ég var að hugsa um nokkuð
sérstakt. Ég horfði yfir í fossinn og niður
eftir ánni, og mér leið sérlega vel. Þegar
ég ltafði setið þarna góða stund, fannst
mér skyndilega að einhver væri hjá mér.
Ég lít til vinstri og sé þá að fyrir húshorn-
ið kemur santi ntaðurinn og ég hafði séð
í Myrkhyl. Nú var hann ekki með veiði-
stöng, en með sama hattinn og í gráleit-
nnt jakka, eftir því sem ég ntan bezt.
Elann gekk frant fyrir ntig þar sent ég
sat, staðnæmdist þar og horfði út yfir ána.
Ég veit ekki hvort ég leit af honum eða
ltvað gerðist, en allt í einu var hann horf-
inn. Hann sýndi ekki, fremur en í fyrra
skiptið, nterki þess að hann vissi um nær-
veru mína.
Ég sat þarna góða stund eftir þetta, en
Veiðimaðurinn
13