Veiðimaðurinn - 01.12.1960, Síða 65

legu sjónarmiði. Aldrei hefur hún lært
neinar biblíusögur eða siðalærdóm, og
hefur því engin boðorð brotið, en lifir
samkvæmt eðli sínu og notar þau vopn,
sem henni hafa verið gefin í lífsbarátt-
unni. Þess vegna skil ég aldrei þá menn,
sem ekki kunna að velja henni nógu Ijót
orð og þykja engar kvalir svo miklar, að
þeir finni til vorkunnar gagnvart lienni
og segja sem svo: „Þið ættuð að sjá hvern-
ig hún fer með aðrar skepnur, og bless-
aða fuglana og unga þeirra, þá mynduð
þið ekki vorkenna tófunni, hvorki eitur
né skot, sem særa hana og kvelja“. Nei,
það er eitthvað bogið við hugarfar og
dómgreind þessara manna. Svo eru enn
aðrir, sem ekkert skyn bera á veiði-
mennsku, og halda því fram, að allir
veiðimenn séu haldnir drápslöngun og
villidýrslegum blóðþorsta, þeir geti ekki
ódrepandi verið, og þeirra stærsta gleði
sé að drepa og myrða sem mest af sak-
lausum dýrum og fuglum. Þetta er víðs-
fjarri réttu lagi, en þessu viðhorfi er þó
mjög bót mælandi, fremur en h:nu, sem
ég nefndi áðan. Þeim rennur ekki veiði-
mannablóð í æðum og koma aldrei ná-
lægt slíku sjálfir, í stuttu máli: eru ekki
af þeirri náttúru. Þeir eru þess vegna
ekki dómbærir um málið.
Ég hef einu sinni skotið gamlan ref, svo
gamlan, að önnur efri vígtönn var brunn-
in upp í góm, en örlítið brot var eftir
hinumegin, en neðri vígtennur voru enn
nokkuð góðar, en mjög sljóar. Hann var
enn að mestu leyti í gamla búningnum,
þó komið væri langt fram í júní. Þetta
dýr fékk að falla fyrir skoti, áður en
þess biði kvalafullur dauðdagi af næring-
arskorti, sem óhjákvæmilega hefði orðið
vegna þess, að það var búið að missa að-
alvopnið, vígtennurnar. Hugsum okkur
alla þá þjáning og niðurlæging, sem dýr
þetta hefði orðið að líða í samskiptum
við kynbræður sína, sem yngri voru, jafn-
vel lélegustu hræ hefðu sjaldnast komið
honum að notum, vegna þess að hann
gat ekki varizt eða varið bráð sína. Ekki
gat ég séð neitt athugavert við þetta dýr
á svo löngu færi, eða ca. 150 föðmum,
en hitt sá ég strax, að þarna væri við-
sjálft og lífsreynt dýr, og hrein tilviljun
að mér skyldi detta í hug það bragð, er
felldi hann á tæplega 10 mínútum.
#
Hinn 6. júní 1957 hringdi Sæmundur
Ólafsson í Reykjavík til mín og spurði
mig, hvort ég væri fáanlegur til að leita
grenja með Sigurði Sæmundssyni, sem
bjó urn langt skeið á Hvassahrauni. Mein-
ingin var, að leita um allt Hvassahrauns-
land, en Sigurður mundi þekkja öll greni
á þessu svæði. Ég tók þessu greiðlega,
setti aðeins eitt skilyrði, en það var að
félagi m:nn, Sigurður Erlendsson, væri
með mér, og taldi Sæmundur það sjálf-
sagt.
Hittumst við nú allir, og tókum til við
leitina. Svo sem hálftíma gang frá
Forsíðumyndin.
Kápumyndin er frá Hœðargarðsvatni i
Vestur-Skaftafellssýslu. Það er rétt við
veginn, skammt frá Kirkjubœjarklaustri,
og er þar mikið af urriða Íi/^—2 pund.
Veiðileyfi hafa verið seld þar við mjög
sanngjörnu verði undanfarin ár.
Ljósm.: R. H.
55
Veiðimaðurinn