Veiðimaðurinn - 01.12.1960, Qupperneq 66

Hvassahrauni stanzar Sigurður Sæmunds-
son, og sagði að hér í nánd ætti að vera
gren, en aldrei hafi verið neitt í því í
lengri tíma, hann sagðist ekki vera viss
um hvar grenið væri, en það ætti að vera
lítil varða skammt frá því, og svolítil
strilla hjá greninu. Sting ég upp á, að
við skiptum okkur, og gætum vel að öll-
um mannaverkum, svo sem vörðum stór-
um eða smáum, eða annari grjóthleðslu.
Þeir snúa til suð-vesturs en ég til suð-aust-
urs. Við höfðum talað um að ef við
fyndum eitthvað, skyldum við lierma
ákaft eftir lóu, til að gera hinum viðvart.
Eftir stutta stund kem ég auga á dá-
litla vörðu á horni klappar einnar, og
nokkru vestar er eins og nokkrum stein-
um sé hlaðið upp á lítilli hellisbrún. —
Geng ég mjög varlega í áttina að steina-
hrúgunni, eða þar til ég á ófarna svo sem
15 faðma, tek þá upp kíkinn og skoða
vandlega. Er þá ekki um að villast, þar er
allt útsparkað, og lengra til hægri eru
fleiri holur. Eftir þessa vitneskju hopa
ég fljótt, en varlega, undan vindi og gef
félögum mínum merki. Heyra þeir það
fljótt, og koma til mín eftir lautum og
samkvæmt bendingum mínum. Er nú af-
ráðið að Sigurður Erlendsson fari með
nafna sínum niður á veg og sæki dót okk-
ar, sem var mikil byrði fyrir einn mann,
en Sigurður Sæmundsson komi sér í bíl
til Hafnarfjarðar, þar sem hann á heima,
en ég leggist á grenið. Taldi ég ófært að
yfirgefa grenið, eftir svona margmennan
umgang, og skyldum við leita áfram eft-
ir að grenið væri unnið.
Verður þetta nú að ráði, og fer ég að
svipast eftir, hvar bezt muni að staðsetja
sig, bæði þar sem vel sæist heim á grenið
úr liæfilegri fjarlægð og einnig þar sem
vel sæist yfir. Land er þarna ákaflega leit-
ótt, með lyngi og hrísi á stöku stað. Vind-
ur var á sunnan, og tók ég þann kost að
búast um í gjáarhól, sem var um 22 faðma
frá greninu austan við það. Færið var að
vísu nokkuð langt, en þetta var eini
heppilegi staðurinn, að mér virtist, og
hækkaði ég brúnir gjárinnar með nokkr-
um steinum, ásamt mosa og lyngi. Úr
austurenda sprungunnar mátti komast,
svo lítið bæri á, í hraunbolla gróinn, en
út undir klöppina var skúti, sem veitt
gat gott skjól ef ringdi. Þetta hugsaði ég
mér að hafa fyrir „hótel“.
Eftir röskan klukkutíma kom Sigurður
Erlendsson með farangurinn. En um
klukkan hálf sjö segi ég Sigurði að búa
sig sem bezt undir nóttina, fá sér vel að
borða, og hafa handbæran íhlaupabita
með sér í byrgið, þegar hann leysi mig af,
því aldrei sé að vita nær hann komist á
„hótelið", ef það dytti í mig að liggja
einhvers staðar út í frá, og þegar hann sé
tilbúinn, fari ég og búist um fyrir nótt-
ina. Fer þetta allt samkvæmt áætlun, og
kemur hann á vörð, en ég fer á „hótel-
ið“, hafði ekki séð neitt nema tvo yrðl-
inga við grenið, sem hurfu bráðlega inn
í það aftur.
Klæðist ég öllu mínu skarti, en það
var: þæfðar prjónabrækur, öðru nafni
föðurlandsbuxur, nærbolur og milli-
skyrta, þunn peysa og mosagrænn sam-
festingur. Þá geysimikil duggarapeysa,
leðurbuxur, loðnar að innan, leðurstakk-
ur, einnig loðinn að innan, og utan yfir
öllu þessu stór úlpa, með gæruskinns-
fóðri og loðinni hettu, svo að ég var ekki
orðinn beint hlaupalegur þegar ég að
56
Veiðimacurinn