Veiðimaðurinn - 01.12.1960, Qupperneq 68

Klukkan var rúmlega 8, við ákváðum
að vera saman í byrginu og sjá hvað gerð-
ist, en breyta okkur e£ atvikin yrðu
þannig. Nú var kominn meiri vindur a£
suðri, eða þó nokkur gola, og á ellefta
tímanum gekk hann meira til suð-austurs,
og tók að rigna með þéttum hryðjum.
Var þá ekki til setunnar boðið í byrginu,
því litlu mátti muna, að vindinn legði
a£ okkur á grenið, en það mátti ekki
koma fyrir, því að ef yrðlingarnir fyndu
af okkur lyktina, gæti orðið mjög erfitt
að ná þeim fyrr en eftir marga daga. —
Færðum við okkur því til, en höfðum
hvergi gott afdrep, þar sem við sæjum
líka dável til. Klukkan að ganga 12 segir
Sigurður mér, að sér sé orðið mjög kalt,
og óttist um lieilsu sína, ef kuldinn áger-
ist. Ég sé í hendi minni, að við megum
helzt enga hreyfingu hafa fyrr en eftir kl.
eitt, því aldrei sé að vita nema skolli sé í
nánd, og gætum við gert allt ónýtt fyrir
okkur með umgangi og liandaslætti. Það
var hrollur í mér, þrátt fyrir minn ógur-
lega búning, og vissi að það kom til af
því, hversu hroðalega ég hafði svitnað
fyrr um kvöldið. Sigurður var að vísu lé-
lega búinn, eða aðeins í stormfötum ut-
an yfir venjulegum klæðum.
Verður það nú til ráðs, að Sigurður
hraði sér sem mest niður að vegi fyrir
sunnan Hvassahraun, og freisti að komast
í bíl til Keflavíkur, en komi síðan aftur
svo fljótt sem auðið sé með betri út-
búnað, því heima átti hann sams konar
föggur og ég var í. Svo var ekki að vita,
ef refurinn væri í nánd, að hann kæmi
þjótandi, þegar hann sæi Sigurð fara í
burtu. Rorra ég aleinn um nóttina, en
varð ekki var við neitt. Alltaf rigndi, og
sami vindur liélzt. Undir morgunn reyndi
ég að gagga á yrðlingana varlega, og
komu þeir þá 5 út, og gríndu og hlust-
uðu sem ákaflegast í allar áttir. Afréð
ég þá þegar hvernig ég skyldi fanga þá,
þegar refurinn væri unninn.
Klukkan rúmlega 6 um morguninn
áleit ég að ekki þýddi að híma lengur,
fyrst ekki hafði orðið vart við refinn í
afturelding. Dró ég mig nú heim á „hó-
telið“, fór úr vosinu, og stakk mér í svefn-
pokann inni í gjótunni, en þar var ég að
mestu leyti í skjóli fyrir rigningunni. —
Óhægindi mikil voru undir hnútum mín-
um. Eftir nokkra hnykki og dynti vissi
ég ekki af mér meir. Eftir langa stund
vakna ég og lít á klukkuna. Er hún þá
á ellefta tímanum, svipast ég þá um við
byrgið, og sé þar einn stein, sem ég kann-
ast ekki við, góni ég augnablik á þetta
íyrirbæri, en allt í einu hreyfist „steinn-
inn“, og veit ég þá hvers kyns er, Sigurð-
ur muni vera kominn, og þegar hann lít-
ur við, gef ég honum merki að koma, og
gerði hann það. Hafði liann þá farið
hamförum niður á veg, og komizt strax
í bíl, og í fyrsta bíl, sem um veginn fór
til baka um morguninn. Kom liann sér
inn að Hvassahrauni, og var kominn upp
eftir rúmlega 8 um morguninn. Setjumst
við nú að snæðingi, veður var orðið þurrt,
og breiði ég úr öllu sem blautt var, því
eftir lítinn tíma var komin blíða og sól-
skin. Að þessu búnu sting ég upp á að
við fáum okkur góðan dúr, en verðum
viðbúnir öllu úr því klukkan sé 6. Sofn-
um við bráðlega, en upp úr klukkan 5
förum við upp í byrgið og svipumst um,
hlustum eftir fuglum, setjum vel á okk-
ur allar afstöður og annað, sem að gagni
58
Veiðjmaðurinn