Veiðimaðurinn - 01.12.1960, Síða 74

nú samt, að þetta væri mest í nösunum
á henni. Maður varð að líta á málið frá
hennar hlið líka, og hann hafði reynt að
valda henni eins litlum óþægindum og
unnt var.
Sex eða sjö sentimetra langur urriði
elti fluguna og vakti garnla manninn af
þessum hugsunum. Hann vafði inn á
hjólið og óð í land. Hann hengdi veiði-
pokann á giein og reisti stöngina upp
við tréð. Því næst tók hann tvær smurð-
ar brauðsneiðar upp úr vasanum á veiði-
jakkanum og settist á þurran og sólheit-
an bakkann. Hann bretti niður stíg-
vélin og lét sólina þurrka raka sokk-
ana. Hann liafði ekki hlíft fótum sín-
um um dagana. Þessar sífelldu stöður í
köldu vatninu ollu því, að þeir voru
orðnir stirðir af gigt. Þess vegna leið
honum ólíkt betur þegar svona heitt
var í veðri.
Maur, sem hafði skriðið upp á hné
gamla mannsins, settist á afturfæturna
og fálmaði út í loftið með framfótum
og þreifiöngum, en valt niður í grasið
þegar hann ætlaði að fara að stugga við
honum. Svo hallaði gamli maðurinn sér
útaf á annan olnbogann, lokaði augun-
um og naut þess eins — að lifa.
Hið eina, sem háði honum var, að
heyrnin var tekin að bila. Alltaf þegar
hann var við ána síðustu árin, fannst
honum hann heyra liávaða af umferð í
stórborg — einkanlega þegar hann lok-
aði augunum. Hann reyndi að hugga
sig með því, að eitthvað yrði undan að
láta með árunum. Flestir samferðamenn
hans voru annað lrvort horfnir af sjónar-
sviðinu eða þá orðnir svo lasburða, að
þeir treystu sér ekki út fyrir hliðið. Hann
hafði alls enga ástæðu til að kvarta.
Hann opnaði augun og settist upp
með erfiðismunum. Það var bezt að láta
þetta nægja í dag. Hann beit girnið sund-
ur fast við augað á flugunni og leysti
það svo, með æfðum höndum, frá lín-
unni. Línan var hál og þung og rann
sjálfkrafa niður gegnum hringana á
til að vinda hana inn á hjólið.
stönginni, áður en honum vannst tími
Hann var, þrátt fyrir allt, feginn að
það var stutt heim — gegnum skóginn —
yfir teiginn og gegnum garðinn. Gott
að komast í forsæluna og hvíla augun.
—oOo—
Ég liorfði spurnaraugum á manninn,
sem sat hjá mér á bekknum. „Fyrirgef-
ið forvitni mína; hvernig stendur á því,
að enginn virðist veita honum eftir-
tekt?“
— Ég sé að þér eruð ókunnugur hér
og eigið því líklega erfitt með að skilja
þetta. Síðustu sex árin hefur Jakob
garnli, eins og við köllum hann, komið
tvisvar í viku hingað að gosbrunn-tjörn-
inni framan við brunastöðina, með all-
an veiðiútbúnað, og verið hér klukku-
tíma eða þar um bil, því að hann held-
ur að þetta sé áin, sem hann veiddi í á
unglingsárum sínum. Hann var sýslu-
skrifari hérna í heilan mannsaldur, mjög
vel látinn af öllurn. Nú er liann kom-
inn yfir áttrætt og þetta er eina ánægj-
an hans. Hvers vegna ættum við að
svipta hann henni?
Hann stóð upp, lyfti hattinum og fór
leiðar sinnar. Ég sat kyrr á bekknum og
horfði á eftir honum, unz hann hvarf
inn í mannþröngina.
(Þýtt úr norsku).
64
Veiðimaðurinn