Veiðimaðurinn - 01.04.1987, Page 20

inum en tóku að halda til á bæjum, eink-
um á Kaldárhöfða, Efribrú, Syðribrú og
Ulfljótsvatni en einnig í tjöldum. Að sögn
Guðmundar Kolbeinssonar frá Úlfljóts-
vatni (mars 1985) var á öllum þessum bæj-
um byggt við eða húsakynnum breytt svo
að betur væri hægt að taka á móti þessum
veiðigestum. Koma þeirra varð snar þátt-
ur í lífi fólksins þarna og mynduðust sterk
tengsl við þessa menn, og samskiptin við
þá voru í flestu mjög góð. Nú fóru þeir að
veiða í neðra Soginu og fyrir löndum þess-
ara jarða, og hafa sennilega verið byrjaðir
að veiða lax. Fór svo fram um fulla þrjá
áratugi, þ.e. fram yfir aldamót. Svo virð-
ist sem einhver tengsl hafí þarna verið
komin við Eyrarbakkaverslunina (e.t.v.
hafa þau alltaf verið til staðar), því talið
er að Nielsen verslunarstjóri þar sé farinn
að veiða þarna nokkru fyrir aldamót. Síðar,
eða árið 1905, keypti Lefolii stórkaupmað-
ur í Kaupmannahöfn og á Eyrarbakka
veiðiréttindin af Ödu M. Hogarth í Aber-
deen en hún var þá orðin eigandi þeirra,
hafði hlotið þau í arf eftir Alexander Pirie
Hogarth sem lést 25. júlí 1903. Afsalið er
gefið út í Aberdeen 15. október 1905,
kaupverðið tilgreint £ 116, 10 sh. og 6 d.
Lefolii afsalar svo þessum sömu réttindum
þann 11. janúar 1906 til Nielsens og þar
með hefst stangaveiðin af fullum krafti á
ný.
Nielsen lét byggja skála upp við Þing-
vallavatn, ofan við þann stað þar sem Sogið
féll úr vatninu. Hann var 9x12 álnir að
stærð á grjóthlöðnum grunni, járnklæddur
utan, þiljaður að innan og var síðar klædd-
ur á ný að innan. Stendur þetta hús enn,
þó heldur sé það orðin léleg vistarvera
enda lítið notuð um árabil. Síðar var byggt
bátaskýli áfast norðurhlið hússins og einn-
ig mun Nielsen hafa byggt kofa (,,íshús“)
þarna. Þess fyrir utan byggði hann skúr,
3x4 álnir að stærð, og stóð hann ofan til við
þar sem Sogið rann þá út í Úlfljótsvatn.
Skúr þessi var járnklæddur en óeinangrað-
ur og óklæddur að innan og stóð þarna
þangað til Steingrímsstöð var byggð en þá
var hann rifinn enda nærri kominn undir
vatn. Einnig byggði hann annan íshús-
kofa þar.
Byggingar þessar hefur Nielsen reist
samkvæmt heimildum í afsalsbréfmu frá
1860 (sjá bls. 10-11 hér framar). Heimild-
ir eru til um að á meðan hann var heill
heilsu, en hann missti mátt að hluta til árið
1909, hafi hann farið næstum því um
hverja helgi vor og sumar til veiða að Kald-
árhöfða (sbr. Jón Pálsson: 1945, 129).
Til eru nokkrar myndir af honum og
gestum hans við veiðar þarna og á einni
þeirra svignar stöngin fagurlega og eru lík-
ur á að þar sé hann með stóra bleikju, en
þar sem hann er staddur á myndinni
veiddust oft 5-6 punda bleikjur.
Frá því að Nielsen var orðinn handhafi
veiðiréttarins hafði hann að jafnaði tvo
menn við veiðina. Silungsaflinn, sem oft
var vagnhlass og stundum meira, var flutt-
ur þaðan einu sinni í viku.
Þegar Þorkell Þorkelsson frá Óseyrar-
nesi stundaði veiðina fyrir Nielsen ásamt
öðrum manni var sagt að þeir hefðu veitt
um 300 væna silunga á dag þegar best lét.
Sigurður Þorsteinsson frá Flóagafli segir
frá því í bók sinni Gamalt og Nýtt (1948,
30-31) að hann hafi eitt sinn verið um 3
mánuði við veiði fyrir Nielsen og hafi
Nielsen viljað láta reyna ýmsar aðferðir
við veiðina sem ekki höfðu áður verið
reyndar og ekki viljað spara neitt þar til.
Guðmundur Kolbeinsson minnist einnig á
þetta og segir hann Nielsen hafa gert til-
raunir með að veiða í vörpu eða nót sem
hann lét setja út í miðja ána, í strauminn
rétt neðan við „Kerið“. Það mun líklega
16
VEIÐIMAÐURINN