Veiðimaðurinn - 01.04.1987, Qupperneq 28

Klakleyfi, útgefín 1986:
Reykjanes: Elliðaár, Laxá í Kjós.
Vesturland: Botnsá, Laxá í Leirár-
sveit, Fiskræktarstöð Vesturlands: - Vatn-
asvæði Hvítár, Grímsá og Tunguá, Flóka-
dalsá, Urriðaá, Haffjarðará, Straumfjarð-
ará, Vatnsholtsá og vötnin, Hörðudalsá,
Efri-Haukadalsá, Neðri-Haukadalsá,
Laxá í Dölum, Flekkudalsá, Krossá á
Skarðsströnd.
Vestfírðir: Staðará í Steingrímsfírði.
Norðurland vestra: Miðfjarðará,
Víðidalsá og Fitjaá, Vatnsdalsá, Laxá á
Asum.
Norðurland eystra: Skjálfandafljót:
A-deild og B-deild, Reykjadalsá og Ey-
vindarlækur, Mývatn, Ormarsá, Deildará,
Svalbarðsá, Hafralónsá.
Austurland: Selá, Hofsá í Vopna-
firði, Breiðdalsá.
Suðurland: Skaftá, Grenlækur, Eld-
vatn, Tungufljótí Skaftártungu, Kerlinga-
dalsá og Vatnsá, Rangárnar, Þjórsá, vötn á
Landmannaafrétti, vötn á Holtamannaaf-
rétti, Ölfusár-Hvítársvæðið, Varmá og
Þorleifslækur, Veiðifélag Flóamanna.
Stangveiðifélögin hafa haft forgöngu
um ræktun margra vatnasvæða á einn eða
annan hátt, t.d. með því að kaupa upp net-
alagnir, setja á fót eldisstöðvar, kaupa
seiði og vinna að sleppingum í ár.
Þau hafa talið sig vera að vinna gott
verk með þessu, enda hægt að nefna mörg
dæmi um góðan árangur.
Sumir þessarra stangveiðimanna, sem
tekið hafa þátt í ræktun, hafa beinlínis
hætt stangveiði og snúið sér alfarið að
fiskrækt, og má í því sambandi nefna glæsi-
legan árangur Jóns Sveinssonar í Lárósi,
sem heiðrar okkur með nærveru sinni hér
í dag.
Þegar gengið var frá lax- og silungsveið-
ilögunum á Alþingi 1932, töluðu flestir
þingmenn gegn ádrætti á hrygningar-
stöðvum, því þeir töldu að hætta væri á því
að hrygningarstaðir gætu skemmst og
töldu sig hafa fyrir því sannanir.
Pétur Magnússon sagði: „...Alls staðar
þar sem ég þekki til, er hægt að sópa árnar
svo með ádrætti að enginn lax verði eftir“.
Steingrímur Steinþórsson sagði: „...
Þeir sem eitthvað hafa verið viðriðnir lax-
veiði, munu vera á einu máli um það, að
ádrátturinn er hin versta veiðiaðferð, það
er ekki einungis að nytjafiskurinn sé drep-
inn, heldur líka að ýmsu leyti eyðilögð
skilyrði fyrir tímgun hrognanna og viðhald
fiskstofnsins.“
Jónas Þorbergsson sagði: „...bergvatns-
árnar eru margar svo litlar að þar má ger-
sópa laxinum í net og strádrepa hann fyrir
hr ygningartí mann... “
Og þannig mætti lengi halda áfram að
lesa úr alþingistíðindum frá 1932.
Við þessar kenningar er ég upp alinn
sem stangveiðimaður, allar götur fram til
1978, að þær raddir fara að heyrast, að
ámar séu flestar ofsetnar og best væri að
grisja þær með ádrætti og á þann hátt setja
það magn á, sem talið væri að hver á þyldi.
Skiljanlega er það freisting fyrir bænd-
ur, sem eru jafnvel að flosna upp af jörðum
sínum, að draga á árnar, þegar jafn mikið
er boðið fyrir laxinn og raun varð á s.l.
haust, og margar sögur sem við höfum
heyrt um slíkan ádrátt, virðast í fljótu
bragði all hrikalegar, og má þar nefna Laxá
í Leirársveit.
Einnig langar mig að segja stutta sögu
frá Þistilfirði, en þar hefur Stangveiði-
félagið Flugan verið að rækta upp Orm-
arsá. Þeir, eins og aðrir góðir ræktunar-
menn, hafa varla tímt að veiða þann lax,
sem þeir hafa sjálfir verið að rækta. En
hvað skeður svo í haust? Þeir frétta af ein-
24
VEIÐIMAÐURINN