Veiðimaðurinn - 01.11.2008, Side 33

ÆVINTYRI FLUGUVEIÐIMANNSINS
VORVEIÐI
Á ENDIMÖRKUM
HINS MÖGULEGA
TEXTI OG MYNDIR: BJARNI BRYNJÓLFSSON
/
Eg stend á steini milli tveggja risastórra ísjaka og kasta á vatnsflauminn
í Herhyl neðsta stað í ánni Litza. Þetta er enginn smáræðis dammur.
Tvær stangir á sitt hvorum bakka. Af og til sýna laxar sig. Það eru heldur
engir smáræðis drellar. Enginn er hins vegar nýr en það eru fiskarnir sem við
erum að leita að. Þessi stóru, brjáluðu silfurtundurskeyti sem ganga snemma.
Með jöfnu millibili fýllist dammurinn af stórum ísflekum sem rekur niður ána
Við erum á Kólaskaga í lok maí. Áin er við frostmark.
Á morgnana er hitastig vatnsins -0.8 C. Þegar við
flugum með þyrlunni hingað til að veiða árnar
Kharlovka og Litza var Kólaskaginn eins og opin
frystikista yfir að líta. Snjór yfir öllu og ís á ám og vötnum.
Útlitið er hins vegar betra núna. Síðustu daga hafa árnar
verið að hreinsa sig. Læmingjarnir eru komnir á stjá, óbrigðult
merki þess að vorið sé á næsta leiti. Undir birkihríslunum eru
ótal spor í snjónum eftir þessa litlu og kviku vorboða sem eru
að vakna af vetrardvalanum. Ernir svífa yfir til að hremma þá.
Snjórinn lætur óðum undan síga og vatnið hækkar í ánum.
Þetta er laxveiði á endimörkum hins mögulega.

VORVEIÐI Á KÓLASKAGA
Guðjón Árnason með stærsta flskinn íferðinni, 23 punda spikfeita
og nýgengna hrygnu sem veiddist í Fossinum í Kharlovka.
Við erum komnir hingað til að opna árnar Kharlovka og
Litza. Til að byrja með leit út fyrir að við myndum lenda í veiði-
veislu ársins þar sem veturinn hafði verið óvenju mildur á
skaganum. Þær vonir urðu að engu þegar eitt harðasta vor-
hret um árabil æddi yfir. Allt í einu var komTnn fimbulvetur á
ný með allt að sautján stiga frosti og blindhríð. Skaginn fraus
á ný eins og hendi væri veifað. Breyttist í hraðfrystihús Guðs á
sólarhring. Peter Power sem stýrir Verndarsvæði Atlantshafs-
laxins í þremur ám á þessu svæði, Kharlovka, Litza og Rynda
bauð endurgreiðslu. Við gátum hætt við ef við vildum. Eftir
stuttan fund heima hjá Hilmari Hanssyni kom hins vegar í Ijós
að enginn af okkur íslendingunum vildi láta þetta ævintýri sér
úrgreipum ganga.
Sögur voru sagðar. Fyrir tveimur árum höfðu tveir Bretar
lent í vorhreti þarna. Komu að ánni óveiðandi. Allir ákváðu að
hætta við nema þeir sem létu sig hafa harðindin og opnuðu
ána. Síðustu tvo dagana var komið skaplegt veður og þeir
röðuðu inn 30 pundurum. Við ákváðum því að halda okkar
striki og fara. Og viti menn, Bretarnir tveir sem voru með okk-
ur í hollinu ætluðu líka að mæta. Kannski sömu jaxlarnir og
höfðu lent í ævintýrinu um árið?
Flogið er til Stokkhólms og þaðan til Murmansk þegar
menn halda til veiða á verndarsvæðinu. Við lentum í Mur-
mansk um hádegisbil, flugum úr 20 stiga hita og sól í Stokk-
hólmi í 4 gráður á Kólaskaganum. Þegar vélin seig niður úr
skýjaþykkninu beindust allra augu að aðstæðum á jörðu niðri.
Var allt á kafi í snjó? Nei, þetta leit ekki svo illa út. Bjartsýni
veiðimannsins eru lítil takmörk sett.
Flugstöðin í Murmansk er lítið ævintýri út af fyrir sig. Samt
hefur hún breyst talsvert síðan ég kom þangað fyrst fyrir fjór-
um árum. Áður gat verið martröð að fara þarna í gegn.
Vegabréfaskoðun tók að minnsta kosti korter á mann þótt allir
væru með áritanir og því var um að gera að vera fyrstur inn úr
32 ,,m
11 '08