Ský - 01.04.2012, Blaðsíða 29

ekki of mikið til að minnka hættuna á að það
drægist niður í skrúfusogið firá okkur.
Eilífðartími virtist líða á meðan við gáfiim
út tógið þar til kallið kom ofan úr brú um að
allt væri klárt.
„Forðið ykkur“, var skipunin.
Við slepptum tóginu sem var fest við drátt-
arvírinn og forðuðum okkur í skjól.
Það sem eftir var af tóginu rauk út af feikna-
afli þegar öllum tíu þúsund hestöflunum sem
vélarnar gátu gefið, var beitt til að fá næga
spymu sem dygðu til að draga þetta ferh'ki út
úr þeim ógöngum sem það hafði lent í.
Dráttarvírnum af stjórnborðsspilinu var
slakað út, hægt í fýrstu en síðan með auknum
hraða eftir því sem átakið jókst. Gefið var út
af spilinu þar til eftir var ijórðungur af víra-
magninu, sem ætti að vera nóg við allar
venjulegar aðstæður.
En málið var að þetta voru engar venju-
legar aðstæður.
Að æda sér að draga skip sem var tvisvar
sinnum stærra og þyngra en okkar, á skutnum
móti ofsaveðri og stórsjó, var meira en að
sega það.
Kolsvartur reykjarmökkur kom upp úr
báðum púströrunum þegar vélarnar vom
keyrðar á öllu því afli sem mögulegt var að ná
út úr þeim. Hægt, svo óendanlega hægt, sáum
við að skuturinn á skipinu byijaði að hreyfast
og það fór að snúast upp í vindinn. Dráttar-
vírinn var eins og þaninn gítarstrengur og það
var hreinlega hægt að sjá hvernig teygðist á
honum.
Nú var ekkert annað fyrir okkur að gera en
að bíða og vona að vírinn héldi.
Skyndilega sáum við úti í sortanum hvar
björgunarþyrlan sveimaði yfir skipinu eins og
áhöfnin væri að kanna aðstæður. Síðan kom
hún nær okkur og hélt sig á milli skipanna
tveggja sem börðust á móti veðrinu í örvænt-
ingarfullri tilraun til að hafa betur.
Veðrið var að færast í aukana og við veltum
því fyrir okkur hversu lengi þyrlan gæti hald-
ið þetta út.
Okkur fannst ekkert ganga að draga skipið
út úr brotunum, sjórinn gekk látiaust yfir og
við sáum hvernig hann brotnaði á sjö hæða
hárri yfirbyggingu flutningaskipsins með
þvflíkum ógnarkrafti að oft sáum við ekkert í
hana, einungis hvítfyssandi sjávarlöður.
Svo kom smellurinn og við sáum hvernig
slaknaði á dráttarvírnum.
Það sem við óttuðumst mest hafði gerst.
Það hafði slitnað aftur úr. Við heyrðum
hvemig álagið á vélunum minnkaði og
snúningshraðinn jókst ogjafnaðist aftur
þegar skrúfunum var kúplað frá gírnum. Það
versta sem gæti gerst núna var að við fengjum
vírinn í skrúfurnar.
Annar stýrimaður stökk til, þreif í sljórn-
tækin og byrjaði að hífa vírinn inn eins hratt
og spilið snerist. Veltingurinn jókst allt að
hættumörkum þegar varðskipið fór að leggj-
ast sþ'ómlaust undan veðrinu og við áttum í
miklum erfiðleikum með að skorða okkur
fasta við eitthvað sem héldi.
Heil eilífð virtist líða áður en vírendinn
kom inn fyrir. Hann hafði slitnað um augað.
Við sáum annan sfyrimann þfysta á hnapp-
inn á kallkerfmu en heyrðum ekki hvað hann
sagði. Það skipti í raun ekki máli því við
heyrðum og fúndum strax hvernig skrúf-
unum var kúplað inn og álag sett á vélarnar.
Við fómm strax allir að gera klárt til að
koma annarri línu yfir í fraktarann, við
vissum að það yrði gerð önnur tilraun. Sama
hversu vonlaus hún væri.
Yfirsfyrimaðurinn á línubyssuna, kastlín-
urnar klárar og dráttartógið og vírinn á bak-
borðsspilinu. AUt klárt.Taka tvö. Ekkert mál.
Þrátt fyrir gífiirlegan veltinginn og stans-
lausa ágjöfina var skipinu snúið í átt að ff akt-
aranum aftur sem færðist hratt í átt að landi
með stefnið á undan. Ankerin gerðu greini-
lega ekkert gagn. Einhveija hreyfingu sáum
við aftur á skipinu en gátum engan veginn gert
okkur grein fyrir því hversu margir vom þar.
Eins konar plomphljóð heyrðist þegar
skotið reið af úr línubyssunni og við reyndum
að fylgja rauða boltanum er hann skaust í átt
að skipinu, en hann hvarf sjónum okkar í
löðrinu. Eitthvað virtist yfir sfyrimaðurinn
hafa séð því hann fór strax að hlaða aftur.
Missti greinilega marks, sem var sjaldgæft
þegar hann átti í hlut. Þegar hann var tilbú-
inn aftur var það orðið of seint. Fjarlægðin
var of mikil.
Röddin í kallkerfmu var róleg eins og
venjulega.
„Við náum honum ekki, gangið frá og
komið ykkur inn.“
Það var beygur í okkur þegar við gerðum
okkur klára til að taka saman allt sem var
laust og átti á hættu að skolast útbyrðis. Allir
horfðum við í átt að landi þar sem fraktarinn
lá orðið flatur fyrir í brotunum og hugsuðum
um þá sem vom þarna um borð.
Allt í einu, eins og hendi væri veifað,
breyttist veðrið úr stormi í fárviðri. Sjórinn
varð eins og kraumandi suðupottur sem
kastaði varðskipinu til eins og korktappa.
Allt lauslegt fór á fleygiferð og menn
köstuðust til og frá eins og tuskubrúður,
reynandi að ná einhverri handfesm. Ut
undan mér sá ég að einn félaginn hafði náð
tökum á olíuröri fyrir spilið og vafði sig utan
um það eins og ormur.
„Það kemur brot“ heyrðum við allt í einu.
Hvaðan kallið kom geri ég mér ekki fúlla
grein fyrir því allt í einu var ég á kafi og hafði
enga stjórn á því hvert ég fór eða hvernig ég
ætti að stöðva mig. Ég barðist við að halda
höfðinu upp úr sjónum og kastaðist til og frá
eftir þyrlupallinum þar til ég fann að ég var
kominn út að borðstokknum og þreifaði eftir
einhverri handfesm.
Allt í einu fann ég gríðarlegan sársauka í
öðmm handleggnum og hélt að hann myndi
hreinlega slitna af. Höndin hafði skorðast á
milli tveggja röra sem staðsett vora úti við
borðstokkinn. Líkaminn slengdist til og
höfúðið skall utan í stálið á borðstokknum.
Svo varð skyndilega allt svart. Næst vissi ég
af mér þar sem ég var kominn inn í þyrlu-
skýlið. Hvernig vissi ég ekki fyrr en seinna.
Einn félaginn hafði stokkið til er hann sá
hvað var að gerast og lagt sjálfan sig í stór-
hætm við að losa höndina úr klemmunni,
gripið í gallann þar sem hann náði taki og
dröslað mér inn fyrir.
Mér var hjálpað úr blautum fótunum, þar
sem vinstri handleggurinn var nánast ónot-
hæfúr, og drifinn inn í sjúkraklefann. Ég
hafði farið úr lið við öxl, fengið skurð á höf-
uðið og snert af heilahristingi. I raun taldi ég
mig heppinn að ekki skyldi hafa farið verr. Ég
gæti verið dauður.
Einhveiju deyfilyfi var dælt í mig þannig
að ég féll í hálfgert mók og vissi ekki hvað
gekk á fyrr en mörgum klukkutímum seinna.
Þá var allt um garð gengið. Skipsfélagar mínir
sluppu allir með skrámur og marbletti.
Þyrlan náði að bjarga öllum sextán skip-
verjum flutningaskipsins á ótrúlegan hátt. Sú
hætta sem þeir lögðu sig í er hreinlega með
eindæmum.
Skipið sjálft fórst ásamt öllum farminum.
Onýtum gámum og innihaldi þeirra skolaði á
land og var eins og hráviði út um allt.
En það var allt í lagi.Tryggingarnar
borguðu. SKV
2. tbl. 2012 SKÝ 29