Ský - 01.08.2013, Blaðsíða 15

Pétur Östlund, Erlingur, Gunnar og Rúnar.
í Cavern Club í Liverpool.
Gunnar, Engilbert Jensen, Erlingur, Rúnar og Shady Owens. I sjónvarpssal.
„Þetta verður bara rólegt hjá mér. Við
komum þó á svið, við sem eftir erum af
Hljómum, en mest verður flutt af öðrum
svo ég get slappað af,“ segir Gunnar og
bíður afmælishátíðarinnar afslappaður í
húsi sínu í Vesturbænum.
Yfirleitt er þessu ekki svo farið. Gunnar
hefur oftast verið ábyrgur fyrir öllu á
opinberum skemmtunum; tónsmíðum,
útsetningum og flutningi.
ÓPERUHÖFUNDUR
Svo var einmitt nú síðsumars, þegar
óperan Ragnheiður var frumflutt í Skál-
holti. Það er fyrsta ópera Gunnars, sem
hann samdi í samvinnu við Friðrik
Erlingsson rithöfund. Gunnar hefur í
hyggju að halda áfram á þessari braut enda
hlaut hann mikið lof fyrir Ragnheiði.
Hann er að leita að nýrri dramatískri sögu.
Tillögur eru vel þegnar.
,Já, helst verður sagan að vera dramatísk.
Þannig eru óperur,“ segir Gunnar og hlær.
Fyrsta tilraunin til að semja óperu
heppnaðist ágætlega en gekk þó ekki
þrautalaust: „Það var mikið stress dagana
fyrir frumflutninginn. Við Friðrik gerðum
í raun og veru allt sjálfir og vorum bæði
framleiðendur og allsherjar reddarar, auk
þess að vera höfundar,“ segir Gunnar og er
feginn að fá að vera mest hlustandi og
áhorfandi í Hörpu á afmælistónleikunum.
14 SKÝ 4. tbl. 2013
TÓNLISTARMENN VINNA
Á KVÖLDIN
Gunnar segir að tónlist sín sé „tónal“, ekki
„atónal“. Hann semur ekki í framúrstefnu-
legum stíl, tónlistin er melódísk. Það er
alltaf melódían sem ber tónlistina uppi hjá
honum. Þetta er ekki ómstríð tónlist með
höggum og slögum.
Einu sinni vann Gunnar þó í blikk-
smiðju, unglingur að aldri. Hann þurfti að
mæta til vinnu klukkan 7.20 á morgnana
og þótti hljómurinn í járninu miklu leiðin-
legri en í gítarnum sem hann var að gutla á
heima.
Bakið var að vísu að mestu losnað af
téðum gítar, sem móðursystir Gunnars
hafði skilið eftir á heimili þeirra. Því var
nærri því útilokað að fá nokkurn hljóm úr
hljóðfærinu nema á köflum en samt valdi
Gunnar sér þetta sem atvinnutæki. Tón-
listarmenn þurfa ekki að mæta klukkan
7.20 á morgnana til að berja járn. Þeir spila
á kvöldin.
Við fórum í hringferð um
iandið um sumarið og
fólk kom bara til að sjá
þessa loðhausa.
ALLTAF ÆTLUNIN
Þannig segir Gunnar frá ástæðum þess að
hann varð tónlistarmaður og ekki blikk-
smiður eða eitthvað enn annað: „Eg var
eiginlega ákveðinn í því mjög ungur að
verða hljóðfæraleikari og ekki bara vegna
þess að þá þyrfti ég ekki að vakna snemma
á morgnana,“ segir Gunnar. Mamma hans
vildi að hann yrði læknir.
Hann byrjaði raunar fjórtán ára að spila
á trommur í hljómsveit í Gagnfræðaskól-
anum í Keflavík: „Ég var mjög lélegur á
trommurnar, kunni ekki neitt og lærði
ekkert, en það sem gilti var að vera í
hljómsveit," segir Gunnar.
Hann flutti sig yfir á bassa og svo á gítar,
sem hefur verið hljóðfæri hans síðan.
Formleg menntun er þó lítil; tímar hjá
Guðmundi Ingólfssyni, en Gunnar lék
fyrst í hljómsveit hjá honum, og lestur
bóka og svo spilamennska á ótal böllum
um árabil.
ÁGÆTIS BYRJUN
Við þetta bætast svo um 650 samin lög.
Fyrsta lagið sem Gunnar gekk frá og var
flutt heitir „Bláu augun þín“. Það er klassík
sem Gunnar telur að sé hugsanlega það
besta sem hann hefur samið. Lagið kom út
á fyrstu plötu Hljóma árið 1965 ásamt
„Fyrsta kossinum“. Líka það er klassík í
íslenskri dægurtónlist. Þetta var tveggja
laga plata, ef einhver man eftir slíkum
gripum.
„Við vorum orðnir frægir þegar þetta
kom út. Hjómar urðu landsfrægir á tón-
leikum í Háskólabíói árið áður,“ segir
Gunnar. Hann vísar þar til tónleika sem
haldnir voru 4. mars árið 1964 en á þeim
hljómleikum nam bítlamenningin endan-
lega land á íslandi með melódískum rokk-
lögum og ótrúlegri sviðsframkomu.
„Rúnar Júlíusson var þarna á bassanum
og leikur hans á sviði á sér engan sam-
jöfnuð,“ segir Gunnar en Rúni Júl. varð
þarna eiginlega að þjóðsagnapersónu sem
rokkari á einu kvöldi. Strax dagana eftir
tónleikana voru Hljómar kynntir í blöð-
unum sem „hin landsfræga bítlahljómsveit
úr Keflavík".
LOÐHAUSAR Á FERÐ UM LANDIÐ
„Hljómar slógu í gegn á þessum tónleik-
um. Svo einfalt er það,“ segir Gunnar.
Tónleikahald var þó ekki aðalverkefni
hljómsveita á þessum árum. Hljómsveitir
spiluðu á böllum, léku fyrir dansi, og svo
var allt þar til pöbbamenningin helltist yfir
landann með bjórnum.
„Þetta var fyrir daga sjónvarpsins svo
enginn vissi hvernig við litum eiginlega út
aðrir en þeir sem voru á tónleikunum. Við
fórum í hringferð um landið um sumarið
og fólk kom bara til að sjá þessa loðhausa,"
segir Gunnar þegar hann rifjar upp
tónleikana frægu í Háskólabíói.
Hann segir líka að frægð Hljóma hafi
fyrir vikið orðið meiri en annarra hljóm-
sveita, sem voru síst lakari. „Það hjálpaði
okkur líka mikið að Svavar Gests tók
okkur upp á sína arma. Hann hafði trú á
því sem við vorum að gera og það má kalla
hann guðföður Hljóma,“ segir Gunnar.
„Okkar lög komu út á plötu en margar
aðrar hljómsveitir, sem voru á líku reki og
við, fengu aldrei neitt gefið út. Það var
stórmál að koma tónlist á plötu á þessum
árum. Því hafa góðar hljómsveitir
gleymst," segir Gunnar.
„Ég efast um að Svavar Gests hafi grætt
á öllu sem hann tók til útgáfu hjá SG-
hljómplötum, en hann bjargaði miklu af
tónlist þessara ára,“ segir Gunnar.
EINS OG HJÓNABAND
Samt sem áður voru Hljómar sérstakir. Þar
léku og sungu margir eftirminnilegir
tónlistarmenn og þeir höfðu besta laga-
smiðinn. Svo var Rúnar Júlíusson, „Herra
Rúnar Júlíusson var
þarna á bassanum og
leikur hans á sviði á sér
engan samjöfnuð.
dlctileH J°l