Ský - 01.08.2013, Blaðsíða 20

ANÆGJAN
ER ÁVlSUN
Á ÁRANGUR
Hann er alveg „brilliant músíkant", rekur
óvenjulegan tónlistarskóla og er Zen-prestur.
Ástvaldur Zenki Traustason heitir maðurinn,
sem sennilega passar ekki inn í vísitölu-excel
staðalímyndina en honum finnst að fólk eigi
að hafa ánægju af lífinu og tilverunni og lifir
samkvæmt því.
VIÐTAl: VIGDÍS STEFÁNSDÓTTIR MYND: GEIR ÓLAFSSON
S
I búddisma lærir maður að þekkja sjálfan sig betur, en að horfast í augu við
sjálfan sig reynist mörgum erfitt.
Astvaldur er Dalamaður að uppruna
en afi hans og amma, Astvaldur
Magnússon og Guðbjörg Helga
Þórðardóttir, voru bæði fædd og uppalin í
Dölunum. Þau voru miklir áhrifavaldar í
hans lífi og ekki hvað síst þegar kom að
tónlistinni. Amman spilaði mikið eftir
eyranu og sat gjarnan við píanóið í veislum
og á raddæfingum, sem gjarnan voru
haldnar heima í stofu. Afinn söng með
Leikbræðrum forðum, söngkvartett sem
spratt út úr Breiðfirðingakórnum, og svo
með Karlakór Reykjavíkur um árabil.
Ástvaldur sótti það stíft að fá að fara með
afa og ömmu í sveitina, nánar tiltekið á
Breiðabólsstað á FeUsströnd í Dölum.
Halldór, ömmubróðir Ástvalds, var þá
bóndi á Breiðabólsstað og sá hann jafnan
um tónlist á skemmtunum í sveitinni. Þeir
sem voru á bænum hverju sinni voru
gjarnan settir á það hljóðfæri sem þurfti að
manna og sagt að spila og auðvitað allt
eftir eyranu því engar nótur voru til af
lögunum. „Eg fékk þarna mína eldskírn í
tónlist," segir Ástvaldur. „Ég spilaði bæði á
bassa og trommur, eftir atvikum. Böllin
stóðu alla nóttina og maður var orðinn
alveg ágætur á trommunum upp úr kl. 5 að
morgni, farinn að taka alls konar sóló sem
féllu misvel að gömlu dönsunum."
Tónninn var sleginn og ekki aftur snúið.
Ástvaldur fór að spila með hljómsveitum
og lék m.a. með Milljónamæringunum,
Stórsveit Reykjavíkur og Sálinni hans Jóns
míns auk Bardukha sem spilaði balkan-
tónlist. Hann lærði á píanó en nótnalestur
átti ekki vel við hann. „Það hefur alltaf
verið mér eðhlegt að spila eftir eyranu og
því átti rytmíska tónlistin betur við mig en
sú klassíska. Djassinn heillaði mig á
menntaskólaárunum og þegar ég fór að
huga að frekara tónlistarnámi kom aðeins
einn skóli til greina hér á landi, sem var
Tónlistarskóli FIH. Þar hitti ég fyrir Carl
Möller og lærði ég hjá honum og nokkrum
öðrum sem ég leit upp til og höfðu farið
utan til náms.“
BOSTON
Um tvítugt hélt Ástvaldur ásamt fjölskyldu
á vit ævintýranna og hóf nám í djasspíanó-
leik við þekktan tónlistarskóla, Berklee
College of Music í Boston. „Ég var þrjú ár
í Boston og leið afar vel þar,“ segir Ást-
valdur. „Skólabræður mínir héðan voru
m.a. tónlistarmennirnir Hilmar Jensson,
Matthías Hemstock, Skúli Sverrisson og
Olafur Jónsson. Þetta var mikil upplifun
og skemmtilegt ævintýri og þótt mörgum
fyndist djasspíanóleikur ekki vera vænlegur
kostur sem framtíðarstarf fannst mér
mikilvægara að fylgja draumum mínum og
sé ég ekki eftir því.“
BÚDDISMINN
I Boston kynntist Ástvaldur búddisma.
„Píanókennarinn minn var Zen búddisti
og hann kveikti hjá mér áhuga á hug-
leiðsluiðkun. Hluti af því að vera tón-
listarmaður er að hafa þor og hugrekki til
að vera besta útgáfa af sjálfum sér frekar
en slæm útgáfa af einhverjum öðrum.
I búddisma lærir maður að þekkja
sjálfan sig betur, en að horfast í augu við
sjálfan sig reynist mörgum erfitt. Öttinn
20 SKÝ 4. tbl. 2013