Ský - 01.08.2013, Blaðsíða 32

SMASAGA EFTIR
SVERRI NORLAND
GREIFINN SEM GAT EKKl EiÆTE AÐ HLÆ]A
Eitt er að hlæja; annað að hlæja eins og
japönsk skólastelpa.
Oskar hló eins og japönsk skólastelpa.
Hann hló þegar kennararnir gáfu
honum tíu fyrir óaðfinnanlega efnafræði-
skýrslu. Hann hló þegar Páll Gauti og
Fögru þorpararnir brókuðu hann. Hann
hló þegar Steinar og Herbert og Ulfur
sungu fyrir hann nýjustu kvæðin sín og
þeir léku undir á mandólín, banjó, óbó og
harmónikku.
Hann hló mjög hátt og skerandi og
stjórnlaust og upp úr þurru og lengi.
Það ískraði í honum.
Þetta háði honum auðvitað dálítið, fél-
agslega. Bæði hláturinn og astminn og sú
staðreynd að hann lék á óbó.
Hann mátti ekki annað en heyra fótatak
stúlku án þess að vera þegar byrjaður að
skellihlæja.
I ljósi þess að útilokað virtist að hann
gæti hætt að hlæja, ákvað hann að þjálfa í
hið minnsta upp ásættanlegri hlátrasköll.
A hverju kvöldi, þegar hann hafði leyst öll
heimaverkefnin sín óaðfinnanlega af hendi
í þeirri von að kennurunum líkaði vel við
hann og teldu hann jafnvel „efnilegan",
æfði hann sig í að hlæja djúpum,
dimmrödduðum hlátri. Hann skellihló inn
í koddann sinn til að hræða ekki foreldra
sína. (Hann áttaði sig ekki á því hversu
auðveldlega þessi skræku, skerandi hljóð
smugu gegnum koddann og síðan
veggina.) Daginn sem foreldrar hans
höfðu ákveðið að senda hann til sál-
fræðings hættu næturskríkjurnar hins
vegar skyndilega að berast úr herberginu
hans.
Hann hafði lært að hlæja upp á nýtt.
Nú hló hann djúpum, drynjandi
gamalmennahlátri.
„Hnjé, hnjé, hnjé.“
Oft lá honum við köfnun á innsoginu.
„Hnjé [hoh!],hnjé [hoh!]!“
Þetta var ekki fullkomið hjá honum, en
þó skömminni skárra en japanski
skólastelpuhláturinn.
Ráðinn í að eignast nú sína fyrstu
kærustu settist hann titrandi hjá Díönu
sætu í nestistíma og tók að hlæja eins og
lífsþreyttur, spennandi öldungur.
„Hnjé, hnjé, hnjé...“
„Ehm. Halló, Óskar.“
„Hnjé, hnjé, hnjé...“
„... heitirðu ekki OskarT
„...hnjé [hoh!],hnjé [hoh!]...!“
Þau býttuðu á samlokum, gáfu hvort
öðru sopa af Kókómjólk og Svala. Óskar
létti af hjarta sínu ýmsu því sem hann gat
hvorki rætt við Steinar, Herbert né Úlf;
eins viðraði Díana sæta nokkrar hug-
myndir um tilveruna sem vinkonur hennar
virtust ekki hafa þolinmæði fyrir.
Þau tóku að sitja reglulega saman;
kannski ekki á hverjum degi, en þó að
minnsta kosti einu sinni á viku eða einu
sinni í hverjum mánuði.
Einhverju sinni lagði Óskar eyra að
vegg og heyrði vinkonu Díönu sætu segja:
„Hvað ertu eiginlega að hanga með
greifanum hlæjandi?" (Óskar hafði
uppskorið viðurnefnið „greifmn"
vegna þess hversu spjátrungslega
hann klæddi sig.) „Hann er
algjört gerpi!“
„Hann kemur mér til að
hlæja, ólga,“ sagði Díana
sæta ákveðin.
Gleðin streymdi af
slíkum fítónskrafti um
mjúkan skrokk Öskars
að hann missti fótanna
og gaf um leið frá sér
ærandi hlátursroku:
vinarhug annars vegar, ýjaði að ástríðufyllri
tilfxnningum hins vegar.
Faðir Díönu sætu kom til dyra. Hann
bauð Óskar hjartanlega velkominn og
boðaði svo dóttur sína á fund „unga
herramannsins“.
Ungi herramaðurinn settist lófasveittur
inn í stofu. Hann fékk þennan óþægilega
magakrampa sem fylgdi því að troða
ókunnar slóðir. Hann hafði aldrei komið í
húsakynni stelpu áður (ef frá voru taldar
systur hans þrjár auðvitað og um það bil
þrjátíu málóðar frænkur).
Díana sæta virtist mjög undrandi að sjá
hann. Eins og dauðadæmdur maður rétti
hann henni gjafaböggulinn. Hún opnaði
gjöfina undir eins, tjáði síðan með fráleitu
látbragði hversu óendanlega hamingjusöm
hún væri með þennan stórfenglega tusku-
bangsa.
„Hann syngur Ævintýri enn gerast ef þú
styður vísifingrinum laust á naflann,“
hvíslaði Óskar óstyrkum málrómi.
Díana sæta þrýsti vísifingrinum laust á
nafla tuskubangsans.
Tuskubangsinn söngÆvintýri enn
gerast.
Þegar tuskubangsinn hafði sungið
Ævintýri enn gerast tók við grafarþögn.
Þessi grafarþögn spann sig í kringum
þau eins og nýtt lag af húð, ennþá þrengri
en gamla húðin.
Óskar gat varla andað.
Ekkert heyrðist nema óreglu-
legur og ör hjartsláttur þeirra Díönu
sætu og rám, ógnandi rödd tusku-
bangsans sem var aftur byrjaður að
syngjaÆvintýri enn gerast.
Utundan sér gjóaði Óskar aug-
unum á Díönu sætu.
Hún var dálítið tileygð.
Þau sátu í tilbreytingarleysi hlið
„HNJÉ [HOH!],HNJÉ [HOH!]!“
Þegar stúlkurnar gægðust skelfmgu
lostnar fyrir hornið hafði hann náð að
skríða inn á kvennaklósettið og læsa á eftir
sér, seilast þar skjálfandi handtökum eftir
astmabrúsanum.
Það komu jól: á Þorláksmessu stikaði
Óskar sem leið lá til Díönu sætu með
gjafaböggul. I gjafabögglinum var
skemmtilegur tuskubangsi. Óskar vonaði
að þessi skemmtilegi tuskubangsi túlkaði
við hlið í stofusófanum klukkustund eða
svo, án þess að geta komið orðum að
nokkru því sem fór um huga þeirra. Þau
hlustuðu á tuskubangsann syngja Ævintýri
enn gerast\>2Lng‘ib til Óskar langaði að rífa
úr honum rafhlöðurnar.
Þegar Kfið var orðið algjörlega óbærilegt
náði hann loks að stynja upp úr sér: „Jæja.
Mig langaði bara að gefa þér þennan
tuskubangsa. Gleðileg jól.“
,Já, gleðileg jól.“
,Já, sjáumst."
,Já, bæ, bæ.“
Uti var komið svartamyrkur.
Óskar hugsaði um allan jólamatinn sem
hann kæmi til með að úða í sig yfir hátíð-
arnar. Allar rándýru jólagjafirnar sem for-
eldrar hans myndu kaffæra hann með. Öll
vínglösin sem þau myndu drekka. Stirðnuð
glottin á vörum þeirra þegar þau lognuðust
loks út af undir jólatrénu.
Þetta yrðu góð jól.
Það rann upp fyrir honum að hann
hafði ekkert hlegið í stofunni hjá Díönu
sætu.
Nú óttaðist hann að hann væri kannski
að fara að hlæja, eða jafnvel gráta, þar sem
hann fetaði sig eftir myrkum, ísilögðum
strætunum.
En nei, þegar hann opnaði munninn
kom út fyrsta ljóðið sem hann orti,Astin er
hús.1
Hann þuldi erindin fyrir munni sér
meðan hann gekk spölinn til baka. Ljóð-
línurnar flæddu sjálfkrafa af vörum hans,
áreynslulaust, náttúrulega. Frá orðum
ljóðsins stafaði dálitlum ljósbjarma sem
lýsti honum leiðina heim og fældi ein-
manaleikann úr hjartanu.
Eftir þessi fyrstu kynni sín af ástinni
hætti Óskar að hlæja og byrjaði að yrkja. SKY
VIÐAUKI:
Ástin er hús
(eftir Óskar Vilhjálmsson;
23. desember árið 1990 og eitthvað)
ástin er hús með engum veggjum
og engum glugga
ástin er hús sem baðað er bæði
birtu og skugga
ástin er hús með engri verönd
og engum garði
ástin er hús sem einhver byggði
i afviknu skarði
ástin er hús með engu gólfi
og engu þaki
ástin er hús sem upp mun gufa
á andartaki
32 SKÝ 4. tbl. 2013
1 sjá viðauka
4. tbl.2013 SKÝ 33