Úrval - 01.06.1956, Blaðsíða 8

6
ÚRVAL
un (2—3%) er að verki í lönd-
um þar sem býr helmingur jarð-
arbúa, hliótum vér að fyllast
ugg. Ef ekkert er gert til þess
að hefta þennan vöxt, mun
mannkynið drukkna í sínu eigin
flóði, eða verða krabbamein á
jörðinni, svo að önnur samlík-
ing sé notuð.
Fyrir rúmri hálfri annarri öld
boðaði Malthus mannkyninu þá
hættu, að mannfjölgunin gerði
sífellt meiri kröfur til matvæla-
framleiðslunnar í heiminum, og
ef ekkert væri aðgert, mundi
af því leiða eymd og jafnvel
hungur. Það hefur til skamms
tíma verið góð latínu, að gera
gys að þessum boðskap Malt-
husar. Enda rættist, spádómur
hans ekki, með nýju landnámi
og nýjum ræktunaraðferðum
tókst að láta matvælafram-
leiðsluna fullnægja hinni auknu
fæðuþörf og sumsstaðar jafnvel
betur. En þó að Malthus hafi
ekki reynzt sannspár, er sú
staðreynd óhagganleg, að
grundvallarmunur er á því
hvernig mannfólkinu fjölgar og
matvælaframleiðslan eykst.
Það eru enn til bjartsýnis-
menn, sem fullyrða, að málið
muni leysast af sjálfu sér, með
aukinni iðnvæðingu, aukinni
ræktun, fæðuöflun úr sjó o. s.
frv. Þessi rök virðast gild
þangað til málið er skoðað nið-
ur í kjölinn. Til þess að auka
matvælaframleiðsluna svo, að
hún haldist í hendur við fólks-
fiölgunina, þarf mikla tækni-
kunnáttu, mikið fé, og umfram
allt tíma — tíma til að ryðja
frumskóga, gera áveitukerfi,
þurrka fen, og það sem erfið-
ast er: kenna almenningi vís-
indalega ræktun. Og nægileg
tæknikunnátta og nægilegt f jár-
magn er blátt áfram ekki til.
Sannleikurinn er sá. að til þess
að metta 34 milljónir munna
til viðbótar á hverju ári, þarf
meiri mat en unnt er að bæta
við framleiðsluna á hverju ári.
Fólksfiölgunin er komin á það
stig, að hún hlýtur að vinna
í kapphlaupinu við framleiðsl-
una. Ástandið er enn alvarlegra
fvrir það, að aðstaðan í kapp-
hlaupinu er óiöfn. Framleiðslan
byriar með minna en ekki neitt:
samkvæmt nýlegu mati Heil-
brigðisstofnunar Sb, búa að
minnsta, kosti tveir þriðju hlut-
ar mannkvnsins við vaneldi.
Þennan mismun verður fram-
leiðslan að jafna iafnframt því
sem hún þarf að halda í við
fólksfiölgunina.
Er þá engin lausn á málinu?
Auðvitað er hún til. Lausnin
er að hætta að huffsa ivn málið
sem kapphlaup milli fólksfjölg-
unar og matvælaframleiðslu, en
leita í staðinn að leið til jafn-
vægis. Vér þurfum að marka
oss stefnu í mannfjölgunarmál-
inu. Mesti hættutíminn er næstu
þrír til fjórir áratugir. Ef ekk-
ert er gert á þeim tíma til að
draga úr fólksfjölguninn, munu
bíða mannkynsins slíkar hörm-
ungar og svo geigvænleg vanda-