Úrval - 01.06.1956, Blaðsíða 64

Höfundur ræðir merka nýjung'
i fræðslumáJum: k\’ikmynda-
kennslu i skólum.
Æskan og kvikmyndirnar.
Grein úr „Vi“,
eftir El.su Britu Marcussen.
SKÓLAÆSKAN nú á dögum
er fróðari um kvikmyndir
en kennarar hennar og foreldr-
ar. Ræði maður við 14—17 ára
ungling um kvikmyndir, undr-
ast maður hve mikillar þekking-
ar þeir hafa aflað sér á þessu
sviði. Þeir gerþekkja leikara og
hlutverk þeirra, þeir vita hvaða
kvikmyndir eru í undirbúningi í
Hollywood, hvaða leikarar hafa
hlotið Oscarsverðlaunin o. s.
frv. Ameríkumaðurinn Gilbert
Selder hefur komizt að þeirri
niðurstöðu, að kvikmyndirnar
eigi gengi sitt að þakka börnum
og unglingum, 10 til 17 ára,
sem sæki kvikmyndahús að
staðaldri. Það er því engin furða
þó að reyndu og ráðsettu fólki
lítizt ekki á blikuna, þegar
stungið er upp á að stofna kvik-
myndaklúbba fyrir æskuna,
taka upp kvikmyndafræðslu í
skólunum og gera kvikmynda-
tökur að föstum lið í tómstunda.
starfi unglinga.
Sérfræðingar, sem hafa rann-
sakað ítaiiega viðhorf æskunnar
til kvikmyndanna, telja að að-
dráttarafl þeirra sé einkum
fólgið í því, að þær sýni ungl-
ingunum líf fullorðna fólksins
á lifandi og áhrifaríkan hátt.
Þýzki uppeldisfræðingurinn,
Martin Keilhacker, og sam-
starfsmaður hans, Wolfgang
Brudny, sem hafa gert víðtækar
athuganir á þessu sviði og stofn-
að til kvikmyndakennslu í æsku-
lýðsfélögum í Miinchen, leggja
áherzlu á það hlutverk kvik-
myndarinnar, að hún sé skóli
fyrir lífið. Það hefur löngum
viljað brenna við, „að ungt og
gamalt á ekki saman.“ Ungl-
ingamir halda því fram, að full-
orðna fólkið skilji þá ekki. Og
fullorðna fólkinu gengur oft
seint að átta sig á því, að böm-
in séu ekki lengur börn, og það
á erfitt með að ræða hrein-
skilnislega um þau vandamál,
sem æskan er mest snortin af,
t. d. afstöðu kynjanna. Áætlanir
foreldranna um fr’amtíð bam-
anna stangast oft á við óskir
barnanna sjálfra o. s. frv. 1
slíkum tilfellum kemur kvik-
myndin í góðar þarfir og ungl-
ingamir velja sér hana fyrir
leiðarhnoða og menntabrunn í