Úrval - 01.06.1956, Blaðsíða 90

ss
ÚRVAL
þér, ef þú hefðir verið leiðinleg',"
sagði Paul.
Það sem laðaði mig mest að Lu-
-cienne, og því meir sem ég kynntist
henni betur, var sérkennilegur hsefi-
leiki hennar til skilnings, meira í œtt
við tilfinningar en skynsemi. Paul
frændi kallaði hann „tendresse", en
það var annað og meira en nærgætni.
Þó að hún væri nærri 10 sm hærri
-en Paul, kallaði hann hana alltaf
„ma petite“ — litla mina — og svo
hærfæmisleg voru viðbrögð hennar
við þessu gælunafni, að hún virtist
vera petite þegar hann kallaði hana
þvi nafni.
Skömmu seinna kom Pierre heim.
Hann var mjög lítill, mjög grannur,
mjög dökkur yfirlitum — og mjög
bráðþroska, eins og ég átti eftir að
komast að raun um. Hann var klædd-
ur í dökkan, þröngan jakka, dökkar
stuttubuxur og svarta hnésokka. Á
höfðinu hafði hann þrönga alpahúfu.
Þegar honum hafði verið sagt hver
ég var og hvemig mig hefði borið
afí garði, ljómuðu dökk augu hans
af kæti. ,,Mjög chic,“ sagði hann,
annað ekki.
Ég varð brátt tíður gestur á heim-
ilinu, borðaði þar að minnsta kosti
tvisvar i viku. Samband mitt við
þau var hvert með sínu móti. Við
Paul vorum eins og góðir félagar,
sem þekkzt hafa árum saman. 1
fari Lucienne var alltaf einhver hlé-
drægni, sem mér tókst ekki að sigr-
ast á. Ég fann að henni þótti vænt
um mig, en það var ýmislegt í fari
mínu, sem hún átti erfitt að skilja.
Samband okkar Pierre var flóknara.
Ég reyndi að koma fram við hann
eins og frændur mína á hans reki
heima i New York, i frjálslegum fé-
lagsanda, en hann kærði sig ekki
um það. Hann var í útliti eins og
vannærður, pervisinn skóladrengur,
en í háttum og tali eins og öldungur.
Hann talaði ekki um skólann, leik-
félagana og iþróttir, heldur um lifið.
Hann var heima í nýjustu slúður-
sögum borgarlífsins og sagði þær
með svipbrigðaleysi þess, sem þekkir
heiminn og er saddur lífdaga. Þrátt
fyrir aldursmun okkar og ólíkt upp-
eldi og áhugamál, sem hann gerði
sér eins vel grein fyrir og ég, varð
hann ástfanginn af mér, Paul og
Lucienne hentu gaman að þessu,
en ég varð vandræðaleg. Það var
vandalaust að hlæja að hvolpaást
jafnaldra minna heima, en öllu erfið-
ara að setja sig á háan hest gagn-
vart lífsreyndum, yfirlætisfullum
þrettán ára unglingi, sem vitnar I
Voltaire og Moliére. Næst því að
vera bam komst hann þegar hann
settist á lágan koll við fætur mér
og hlustaði á mig og foreldra sina
tala um málefni, sem voru alltof
ómerkileg fyrir hann. Einu sinni
þegar við vorum skamma stund tvö
ein í stofunni, rétti hann upp granna
hönd sína og tók um hönd mína
án þess að hika.
,,Þú hefur brún augu," sagði hann.
„Mamma hefur grá augu. En augu
mín eru svört, það eru hin svörtu
augu elskhugans."
Ég hló að honum og dró að mér
höndina.
„Að hverju ertu að hlæja?" spurði
hann.
„Þér, og því sem þú talar um.