Úrval - 01.06.1956, Blaðsíða 28

26
ÚRVAL
allt með felldu. Því getur fram-
tíðin ein svarað, en vafalaust
fer hér eins og oft áður þegar
miklar framfarir hafa orðið í
læknisfræði: fyrst vaknar mikil
og almenn hrifning, síðan koma
vonbrigði yfir því að allar hinar
glæstu vonir rættust ekki og
loks kemur hinn endanlegi og
óvilhalli dómur reynslunnar,
sem fæst við áframhaldandi til-
raunir.
o-o-o
I einverunni finnur maður sit( eigið
sjálf, segir kona flugkappans
Oharles Lindbergli.
*
Eg er ein.
Grein úr „Kristall“,
eftir Anne Morrow Lindbergh.
OLL erum vér ein, fyrst og
síðast ein. Og þessu frum-
ástandi mannlegs lífs getum vér
ekki breytt eftir geðþótta vor-
um. Það er, eins og skáldið Rai-
ner Maria Rilke segir, „ekki
þesskonar ástand sem maður
getur kosið sér eða látið lönd
og leiðir. Vér erum einmana.
Vér getum blekkt okkur sjálf
og látið sem vér séum það ekki.
En meira ekki. Hve miklu betra
væri ekki ef vér gerðum oss
ljóst, að vér erum einmana . . .“
Vitanlega. En engin hugsun
er oss eins ógeðfelld og sú, að
vér séum einmana! Vér gerum
allt til að eyða henni. Nútíma-
mannimun virðist standa svo
mikill stuggur af því að vera
einn, að hann lætur helzt aldrei
til þess koma. Jafnvel þó að
f jölskylda og vinir bregðist hon-
um, hefur hann kvikmyndim-
ar, útvarpið eða sjónvarpið til
að fylla tómið. Konan getur
unnið heimilisstörf sín í sam-
fylgd sætróma dægurlagasöngv-
ara. Áður fyrr dreymdi menn
dagdrauma, sem var ólíkt frjórri
athöfn; það krafðist framlags
frá mönnum sjálfum og veitti
sálinni næringu. Nú sáum vér
ekki framar eigin draumablóm-
um í hin tómu beð vor, en hell-
um látlaust yfir þau steypiflóði
tóna og tals, sem vér gefum
í rauninni engan gaum. Tilgang-