Úrval - 01.06.1956, Blaðsíða 58

56
tJrval
kríli fyrir þeim.“ Hann brosti.
„Ekkert þykirkomhænunni eins
mikið lostæti og maísbjöllur.
„1 fyrra átu þær frá Henry
Talbot hérna neðar í dalnum
allan maísinn af tíu ekr-
um lands. Henry Talbot hugsar
manna mest um að hreinsa og
klippa til limgirðingarnar sínar.
Hann heldur að það sé góður
búskapur, kjáninn sá ama!“ Og
gamli maðirrinn hló aftur með
sjálfum sér.
Við héldum af stað heim á
leið. „Þessi limgirðing þarna við
hliðina á þér,“ sagði hann, ,,er
krök af fugli — komhænum,
spörfuglum, þröstum — beztu
vemdurum bændanna. Það var
Nellie, sem átti fmmkvæðið að
því að láta runnana vaxa. Ég
trúði henni ekki í f yrstu. Ég var
jafnsljór og flestir aðrir bænd-
ur. En ráð Nellie hafa jafnan
reynzt mér hollráð í búskapn-
um.“
Þegar við komum heim að
húsinu, sagði Walter: „Komdu
inn og fáðu þér glas af áfum.“
Ég fór með honum inn í Iindar-
húsið,- Það var byggt úr steini
og inni í því voru stór trog
höggvin úr sandsteini og rann
í þau ískalt vatn gegnum rennu
á veggnum. I trogunum stóðu
leirker full af rjóma, mjólk og
áfum, hvert um sig með loki,
fergðu með gömlum múrsteini,
þöktum flosgrænum mosa.
Hann tók könnu með áfum í
og við fórum inn í dagstofuna.
Ég hafði ekki bragðað slíkar
áfir í þrjátíu ár, þær voru ís-
kaldar, ljúffengar á bragðið og
flutu í þeim smjörflyksurnar.
„Býrðu héma einn?“ spurði
ég.
„Já.“
Ég var að því kominn að
spyrja frekar, en hætti við það.
En Walter las spurninguna ótal-
aða af vömm mér og sagði:
„Mér finnst bóndabær ekki ein-
manalegur staður. Það er svo
margt sem gerist þar. Nellie
sagði oft að hún skildi ekki þær
konur, sem segðust vera ein-
mana. Hún sagði að maður hefði
þó allténd kálfana, hestana,
hundana, lömbin og svínin, og
að félagsskapur þeirra væri ekki
verri en þeirra kvenna, sem
þannig töluðu. Og svo hafði hún
blómagarðinn sinn. Nelli plant-
aði hverri einustu plöntu þar ...
alveg eins og þær eru enn í
dag.“ Hann ætlaði að segja eitt-
hvað meira, en hætti við það.
Eftir vandræðalega þögn
sagði ég: „Róbert hefur spjar-
að sig. Hann sagðist alltaf ætla
að verða ríkur og eignast bíl
og honum hefur orðið að ósk
sinni.“
Walter gamli leit á mig og
brosti kankvís. „Já, honum hef-
ur víst orðið að ósk sinni.“ Gamli
maðurinn hló með sjálfum sér.
„Hann er alltaf að nauða á því
að fá að kaupa handa mér stærri
jörð með allskonar nýmóðins
véladóti, eða ráða til mín hjón
til þess að vinna fyrir mig og
sjá um mig, en ég hef afþakkað