Úrval - 01.06.1956, Blaðsíða 57

„NÍUTlU EKRURNAR MJNAR"
55
hvanngrænn, hafrarnir sterkleg-
ir og hveitið þegar byrjað að
taka á sig gullinn blæ. Á eng-
inu suðuðu hunangsflugumar
innan um smárann, sem sums-
staðar náði fullvöxnum manni
í mjöðm. Öll þessi grózka bar
í sér eitthvað óhóflegt og mun-
uðfullt. Hinir nægtaríku akrar
minntu á konu á málverki eftir
Rubens, konu sem notið hefur
ástar og sótt í þá nautn aukna
fegurð og yndisþokka.
Þegar ég kom fyrir hlöðu-
homið, sá ég Walter á gangi
meðfram limgirðingu. Tveir
fjárhundar voru með honum.
Þeir hlupu galsafullir og gelt-
andi ýmist inn í eða út úr lim-
girðingunni. Ég tók eftir að
gamli maðurinn staðnæmdist
öðm hvoru og gægðist inn á
milli mnnanna í limgirðingunni.
Þegar hann sneri til baka með-
fram girðingunni hinum megin,
hélt ég af stað niður hólinn í
áttina til hans. Geltið í hund-
unum dró athygli hans að mér.
Hann staðnæmdist, leit í áttina
til min og brá hendi yfir augun.
Hann var enn hár og þrekvax-
inn, þó að hann væri kominn
yfir sjötugt og aðeins lítið lot-
inn. Þannig stóð hann þangað
til ég var nærri kominn til hans,
en þá kom blik í skærblá augu
hans.
,,Ég þekki þig,“ sagði hann
og rétti fram höndina. „Þú ert
sonur hans Charles Bromfield.
Ég frétti að þú værir kominn
aftur." Svo var eins og honum
yrði allt í einu ljóst, að ég mundi
hafa horft á hann þegar hann
var að gægjast inn í runnana;
Daufur roði færðist yfir andlit
hans og hann sagði feimnislega:
„Ég var bara að skyggnast um
á níutíu ekrunum mínum. Mér
þykir gaman að fylgjast með
því sem gerist þar, jafnvel inni
í limgirðingunum. Maður getur
margt lært af því að horfa á
landið sitt. Nellie sagði alltaf
að jörðin gæti kennt okkur
meira en við henni, ef við að-
eins hefðum augun opin . . .
Nellie . . . Það var konan mín.“
„Já, ég man það vel,“ sagði
ég.
Svo sagði hann: „Komdu með
mér, ég skal sýna þér dálítið.“
Ég fór með honum fram með
limgirðingunni; á einum stað
kraup hann niður, greiddi lim-
ið frá og benti mér að koma.
Ég kraup við hlið hans. Siáðu!“
sagði hann og rödd hans varð
allt í einu blíð. „Sjáðu litlu kríl-
in.“
Ég gægðist inn í runnann og
sá brátt það sem hann benti á.
Þeir sátu þarna inni í lítilli holu,
hver um sig ekki stærri en þum-
alfingurinn á Walter — sjö ör-
smáir kornhænuungar. Þeir
voru ekki öllu stærri en þroska-
legar engisprettur. Walter stóð
upp. „Þeir hlógu að mér einu
sinni fyrir að láta runnana vaxa
í limgirðingunum mínum, en þeir
eru hættir því núna. Þegar
maísbjöllurnar koma til að éta
frá mér maísinn, sjá þessi litlu