Úrval - 01.06.1956, Blaðsíða 107

LUCIENNE FRÆNKA
105
föður sinn og tengdaföður sem fræg-
an málara, eða að leiða til borðs hjá
sér mann sem hefur eytt ævinni við
að leggja saman tölur í vínbúð. Ég
er ekki snobb, eins og þú veizt, en
ég skil þetta. Það er sómi að því
að vera ekkja Pauls, en að vera kona
Monsieur Vidére . .. .“ Hún lauk
ekki við setninguna. „Eigi að síður,“
bætti hún við eftir stundar umhugs-
un, „er ég þessum manni þakklát,
því að hann hefur gert mér greiða
sem ég get aldrei endurgoldið. Ég
held,“ sagði hún og teygði sig eftir
flöskunni, „að við ættum að skála
fyrir honum."
Heimboð til Ameriku.
Áður en ég hélt heim eftir meira
en ársdvöl í Frakklandi, var ég eina
viku hjá Lucienne. Við eyddum tím-
anum mikið i að rifja upp gamlar
endurminningar og bollaleggja um
framtíðina. Við skemmtum okkur
vel og hlógum oft dátt að ýmsum
spaugiiegum atvikum, sem á daga
okkar höfðu drifið. En þegar við
ræddum um framtíðina, bar skugga
á sem hvorug okkar gat máð burt.
Allar líkur bentu til að við myndum
ekki sjást framar. Þessi vitneskja
hvildi á okkur eins og mara, hvernig
sem við reyndum að varpa henni af
okkur. Vináttumerkin, sem hún sýndi
mér þessa daga, snertu mig djúpt.
Fyrsta morguninn eftir komu mína
fann ég við diskinn minn tvær skó-
sylgjur úr silfri, sem skreytt höfðu
fætur hennar fyrir fimmtíu árum.
Annan daginn fann ég blævæng úr
silki, sem hún hafði borið i óperunni;
þriðja daginn smellta púðurdós. Þeg-
ar ég fann fjórða daginn lítil út-
saumskæri úr gulli, andmælti ég
þessari hóflausu gjafmildi. En hún
vísaði andmælum minum á bug á-
sakandi og óþolinmóð. „Má ég ekki
gera það sem veitir mér ánægju?"
spurði hún ólundarleg. „Ætlarðu að
neita mér um það?“ Svo breytti
hún um svip. „Taktu við þessum
hlutum með sama hug og þeir eru
gefnir. Þeir eru minnisgripir úr lífi
okkar Pauls frænda þíns. Hver ann-
ar en þú getur metið þá að verðleik-
um ? 1 augum Súsönnu eru þeir
ekki annað en minjagripir gamallar,
tilfinningasamrar konu. Og henni
kynni jafnvel að finnast það hlægi-
legt ef ég færi að arfleiða dóttur
hennar að þeim. Nei, ma petite, þú
átt að fá þá. Líklega væri réttast
að ég losaði mig við ýmislegt fleira.
Kannski verður ekki langt þangað
til ég verð að láta undan Pierre og
Súsönnu og fara á þetta maison de
retraite
„Er það svo hræðileg tilhugsun?"
spurði ég. „Margir myndu kjósa að
fá að eyða síðustu árum ævinnar f
slíku heimili."
„Ég vildi heldur deyja," sagði hún
lágt, næstum hvíslandi, og hjálpar-
leysið, hin nakta örvænting, sem
skein úr augum hennar, var meira
en ég gat afborið.
„Lucienne frænka,“ sagði ég,
„mundirðu vilja koma til Ameríku
og eiga heima hjá mér?“
Mér hafði aldrei flogið þetta í
hug fyrr, en eftir að ég hafði nú
sagt það, fannst mér hugmyndin
ágæt. Vantrú, ráðleysi, tilhlökkun —
allar þessar andstæðu tilfinningar