Læknaneminn - 01.11.1965, Qupperneq 22

LÆKNANEMINN
Þorsteinn Svörfuður Stefáusson, stud. med.:
Skellinöðrur og skák í London
„What are you going to do in
England?“, spurði vegabréfsskoð-
arinn í Leith morguninn, sem Gull-
foss lagðist þar að bryggju eftir
þægilega ferð. Ég sagði sem var
og slapp með það, en sagt er, að
þeir láti menn oft lofa að gera
ekki drottningunni mein. Tollvörð-
unum hefur líklega ekki fundizt ég
glæpamannslegur í útliti, því að
þeir litu ekki á farangurinn, sem
reyndar var aðeins ein handtaska.
Veðrið var mjög fagurt, svo að ég
hélt af stað fótgangandi áleiðis
upp í Edinborg, en það er ca. 45
mín. gangur upp í Princes Street,
þar sem Waverley, aðaljárnbraut-
arstöð Edinborgar, er. Ég hef víst
ekki tekið nákvæm mið, því að eft-
ir tveggja klukkustunda gang var
borgin farin að gisna ískyggilega,
og sá ég, að ég var á leið suður
úr henni. Nú var það ekki ætlunin
að ganga til London, og nam ég því
staðar á götuhorni og hugsaði ráð
mitt. Þá víkur sér að mér stúlka
og spyr, hvort hún geti gert eitt-
hvað fyrir mig! ■— Nei, lesendur
góðir, þið hafið rangt fyrir ykkur.
Þetta var aðeins venjuleg ensk
kurteisi og hjálpsemi, eins og ég
reyndi oft síðar. Ég hélt nú það
og sagði að ég ætlaði á Waverley-
stöðina. Þá er bezt að fara niður
þessa götu, beygja til hægri á
næsta götuhorni, svo til vinstri og
aftur til hægri, taka strætisvagn
nr. 46 og fara úr, þegar hann
stanzar í tíunda skipti.... Takk
fyrir, þetta var mjög skýrt og
greinilegt! Já, strætisvagn, þeir
voru þá líka til hér! Þeim mögu-
leika hafði ég alveg gleymt.
Það er margt að sjá í Edinborg
og auðvelt að eyða þar einum degi.
Ég valdi kastalann. Morguninn
eftir kl. 10 lagði fljótasta lestin,
The Flying Scotsman, af stað til
London og kom þangað kl. 4.
Þar sem 4 dagar voru til mán-
aðamóta, komst ég ekki inn á
sjúkrahúsið og varð því að búa á
hóteh þann tíma og notaði hann
til að átta mig á miðborginni og
læra að rata, eftir korti auðvitað.
Fyrsta daginn var sólskin og
hiti, og var ég á gangi allan dag-
inn og sá m.a., þegar skipt var um
varðmenn hjá Buckingham Palace.
Þar voru skrautklæddir menn með
byssur og byssustingi á. Gerðu
sumir þeirra ýmist að standa á
öðrum fæti og snúa sér í hring eða
stappa niður fótunum. Aðrir börðu
bumbur í takt. Gekk svo í klukku-
tíma. Fjöldi fólks var þarna saman
kominn til að horfa á, og sáu færri
en vildu leikfimi þessa.
Þegar heim kom um kvöldið, sá
ég mér til mikillar gleði, að ég var
orðinn dökkbrúnn í framan eftir
daginn. En Adam var ekki lengi í
Paradís. Eftir að hafa þvegið mér,
var ég jafn hvítur og áður, en
vatnið svart!
Eftir helgina flutti ég á sjúkra-
húsið. St. Leonard’s Hospital, en
svo hét það, er ca. 20—30 mín.
gang norðaustur af Liverpool járn-
brautarstöðinni. Það er gamait og
Ijótt hús að sjá utanfrá, svart af
sóti, eins og öll hús í West End