Læknaneminn - 01.11.1965, Qupperneq 24

n
LÆKNANEMINN
þeir gerðu mikið að því að lesa
valda kafla úr stórum bókum, oft
specialistabókum, t.d. nefndi hann
Wintrobe í hæmatologiu og Wood
í cardiologiu. Þá væri farmako-
logian lesin mun meira í sambandi
við medicinina en hér er gert.
Ég kynntist einnig hollenzkum
læknastúdent. Hann ferðaðist um
á skellinöðru og reiddi mig fyrir
aftan sig. Fórum við þannig á
fleygiferð um götur Lundúnaborg-
ar á kvöldin. Ekki skipti lögreglan
sér af okkur, enda vorum við ekki
í leðurjökkum og hljóðdunkur á
tíkinni. Ég var nú dálítið hræddur
fyrst, því að pilturinn kunni ekk-
ert í vinstrihandar-umferð, en ók
samt eins og kolóður maður. En
svo lengi má illu venjast, að gott
þyki. Hann las þýzka medicin í
tveim stórum bindum (veslingur-
inn!), en hissa var ég að sjá
farmakologiuna hans. Smápési, um
200 blaðsíður, eins og tannlækna-
nemar lesa hér, en hann sagði, að
þeir læsu aðra miklu stærri með
medicininni, þetta væri aðeins und-
irstaða undir það.
Einn consultantinn var í fríi
mestallan mánuðinn og kom aðeins
síðustu vikuna. Þegar hann heyrði,
að ég var frá ísiandi, spurði hann
strax: ,,Do you play chess?“
Bjarni Þjóðleifsson hafði nefnilega
skemmt sér við að máta hann
þarna sumarið áður. Ég lét lítið
yfir kunnáttunni, en ekki var und-
ankomu auðið, og nú þurfti hann
að hefna sín. Við skildum jafnir
eftir tvær skákir, og átti að tefla
til úrslita síðar, en það fórst fyrir.
Nú var þessi mánaðardvöl senn
á enda. Margt hafði ég séð og lært
bæði í medicin og ensku og síðast
en ekki sízt kynnzt fólki af mörgu
þjóðerni, hugsunarhætti þess og
skoðunum, sem oft var mjög frá-
brugðið því, sem við eigum að venj-
ast, enda lít ég á þessi stúdenta-
skipti fremur sem skemmti- og
kynningarferðir en beinar náms-
ferðir. London er skemmtileg borg,
og þar fannst mér gott að vera.
Fólkið var yfirleitt hjálpsamt og
þægilegt viðkynningar. Þar er
einnig margt að sjá og skoða, og
ég vil sérstaklega nefna ,,The
Tower of London“, þangað ættu
allir að leggja leið sína, sem til
borgarinnar koma.
Ég kvaddi íslenzka fánann á
Piccadilly Circus og hélt frá Lon-
don með næturlest til Edinborgar,
þar sem Gullfoss beið. Við feng-
um hrakninga og lá við hafvillum
á fslandsálum, og ég var enn með
sjóriðu við að hjálpa honum
Hannesi að ,,strippa“ í vikunni eft-
ir heimkomuna.
S M Æ L K B
Ferðalangurinn var nýkominn
til þorpsins, settist þar á bekk á
torginu og hlustaði hugfanginn á
hinar frægu klukkur gömlu kirkj-
unnar.
„Dásamlegar klukkur!" sagði
hann og sneri sér að gömlum
þorpsbúa, sem líka sat á bekknum.
„Ha-a, hvað segið þér?“ sagði
sá g;amli og brá hendi að eyra.
„Ég var að segja, að klukkurn-
ar ykkar væru dásamlegar,“ sagði
aðkomumaðurinn og hækkaði róm-
inn.
„Heyri ekki, hvað þér segið“.
Sá aðkomni laut að eyra gamla
mannsins og öskraði: „Ég sagði,
að klukkurnar hérna væru dásam-
legar!“
Gamli maðurinn dæsti: „Þetta
þýðir hreint ekki neitt. Ég heyri
bara ekki orð fyrir þessum and-
skotans bjöllum!"