Læknaneminn - 01.11.1965, Side 28

28
LÆKNANEMINN
mennari hluta meinafræðinnar í
nánari tengslum við grunnfögin.
Þar sem aðferðum eðlisfræðinnar,
efnafræðinnar og lífefnafræðinnar
er nú beitt meir og meir í rann-
sóknum í líffæra-meinafræði, væri
æskilegt að geta kynnt stúdent-
um slíkar vinnuaðferðir í verk-
legri kennslu.
Hvað viðkemur hinum sér-
hæfðari hluta líffæra-meinafræð-
innar, það er að segja meinafræði
einstakra líffæra, mætti hugsa sér
þá kennslu í nánari tengslum við
klinisku fögin. Ef til vill mætti
fella þá kennslu að einhverju leyti
inn í síðasta hlutann. Á þann hátt
yrðu nánari kennsluleg tengsl
milli meinafræði og kliniskrar
læknisfræði, og gæfist stúdentum
þá meiri kostur á því að skapa
sér samræmda heildarmynd af
sjúkdómsfyrirbærunum, þeim vef-
rænu og starfrænu breytingum,
sem að baki liggja hinum klinisku
einkennum, er læknirinn greinir
með aðferðum kliniskrar læknis-
fræði og aðstoð rannsóknastof-
anna.
Aukna áherzlu ber að leggja á
hina svonefndu klinisk-patolo-
gisku samræðufundi, þar sem
sjúkdómstilfelli eru skýrð og
rædd frá klinisku og meinafræði-
legu sjónarmiði. Á slíkum fundum
má ekki aðeins taka fyrir sjald-
gæf fyrirbæri, heldur er nauðsyn-
legt, að einnig sé fjallað um al-
gengari sjúkdómsmyndir. Hinir
svokölluðu laugardagsfundir
lækna og læknanema í Landspítal-
anum eru raunar vísir að slíkum
klinisk- patologiskum samræðu-
fundum og voru hugsaðir út frá
því sjónarmiði í upphafi, en form
þeirra hefur verið nokkuð á reiki
frá einum tíma til annars. Ef slík-
ir umræðufundir meinafræðinga
og lækna hinna ýmsu sérdeilda Há-
skólaspítalans yrðu teknir upp í
framtíðinni, myndu stúdentar,
sem eru í kúrsus á þeim deildum
á hverjum tíma að sjálfsögðu
sækja fundina.
Mikil áherzla er víðast hvar
lögð á verklega kennslu í flestum
greinum læknisfræðinnar, svo sem
vera ber, og skortir mikið á, að
þar sé málum komið í viðunandi
horf í mörgum greinum í Lækna-
deild Háskóla Islands. Frá því
Rannsóknastofa Háskólans tók til
starfa í núverandi húsakynnum
árið 1934, hefur verkleg kennsla
ávallt skipað drjúgan sess í líf-
færameinafræði, meinavefjafræði
og sýkla- og ónæmisfræði. Þó er
full ástæða til að auka þennan þátt
kennslunnar verulega í nánustu
framtíð, en til þess, að það geti
orðið sem skyldi, skortir bæði hús-
næði, tæki og mannafla. Þó má
eflaust bæta þar nokkuð um við
núverandi aðstæður. Áherzlu ber
að leggja á það, að stúdentar taki
virkan þátt í sjálfri vinnunni. Þeir
eiga sjálfir að skrifa skýrslur um
þær krufningar, sem þeir gera, og
reyna að draga ályktanir af því,
sem finnst, en kennari síðan að
fara yfir, ræða og leiðbeina. Fyrir
nokkru var á það minnzt í Lækna-
nemanum, að stúdentar í miðhiuta
hefðu fengið fjölritaðar skýringar
með sneiðum þeim, sem notaðar
eru við verklega kennslu í mein-
vefjafræði. Þetta var að sjálf-
sögðu til bóta og auðveldar
stúdentum námið á þessu sviði.
Þetta er þó ekki einhlítt og ber
fullmikinn keim af mötunaraðferð-
inni. Æskilegt væri að geta einn-
ig komið því svo fyrir, að stúdent-
arnir lýstu sjálfir og gæfu skýrslu
um það, sem þeir sjá og greina í
smásjánum við athuganir á vefja-
sneiðum. Með því að leggja þann-
ig sjálfir eitthvað af mörkum