Læknaneminn - 01.11.1965, Side 30

30
LÆKNANEMINN
Davíð Davíðsson, prófessor
— Þér eruð víst sammála um
það, að endurbóta sé þörf í lækna-
kennslunni hérna?
— Já, ég er fyllilega sammála
stúdentum og kennurum lækna-
deildarinnar um, að fullkomin þörf
er að breyta kennsluháttum í
deildinni. Deildin, eins og hún er
núna, getur talizt eitt af undrum
veraldar. Sé ekki fyrirsjáanleg
gjörbreyting á öllum starfshátt-
um hennar í náinni framtíð, virð-
ist mér langeðlilegast að leggja
hana niður.
— I hverju ættu þær breytingar
að vera fólgnar?
— Ég nenni ekki í stuttu spjalli
að telja upp smálagfæringar eða
tilhliðranir, sem hægt væri að
gera til þess að lappa upp á það
ástand, sem er í deildinni nú. Það
hafa begar aðrir gert á undan
mér. Ég held, að heppilegra sé að
tala heldur um grundvallarbreyt-
ingar, sem stefna þarf að.
Þá vil ég fyrst taka fram, að í
1. grein Háskólalaganna segir, að
Háskólinn skuli vera m. a. vísinda-
leq frœðslustofnun, sem veiti nem-
endum sínum menntun til að
gegna ýmsum embættum og störf-
um í þjóðfélaginu og til að sinna
sjálfstœtt vísindalegum verkefn-
um.
Það er ákveðin skoðun mín, að
sú hugmynd, sem víða kemur
fram, að það sé tvennt óskylt að
sinna lækningum og að sinna vís-
indalegum störfum, sé byggð á
grundvallarmisskilningi. Ég held
því fram, að læknir, sem getur
ekki sinnt sjálfstætt vísindalegum
verkefnum í læknisfræði, sé held-
ur ekki fær um að stunda lækn-
ingar, þ. e. að hagnýta í læknis-
starfi þá læknisfræðilegu þekk-
ingu, sem fyrir hendi er nú á tím-
um. Það er ekki hægt að skjóta
sér undan því, að nútímalækning-
ar er að litlu leyti hægt að kenna
við eða flokka undir það, sem áð-
ur var kallað læknislist. Læknis-
fræðin er orðin ein hinna líffræði-
legu vísindagreina, og starfsað-
ferðir, sem beitt er við lækningar,
eru eins og þær aðferðir, sem beitt
er í öðrum líffræðilegum greinum.
Þannig verður ekki hjá því kom-
izt, að læknastúdent eða læknir,
sem ætlar að auka menntun sina
og læra af reynslu, verður fyrst og
fremst að vera nákunnugur biolog-
iskri starfsaðferð, sem á stoð sína
í stærðfræðilegum greinum, eins
og stærðfræði, efnafræði og eðlis-
fræði. Læknir, sem hefur ekki
tamið sér að meira eða minna
leyti táknmál þessara greina, er
naumast hæfur til að fylgjast með
því, sem er að gerast í undirstöðu-
greinum hagnvtrar læknisfræði
né heldur í tilraunastarfsemi í
lækningum, þ. e. hann er ekki læs
á tímaritagreinar, þar sem til-
raunum, niðurstöðum þeirra og
ályktunum er lýst.
— Hvernig gætu stúdentar lært
þessa biologisku starfsaðferð ?
— Það er ekki hægt að kvnna
stúdentum biologiska starfsað-
ferð nema með því að láta þá taka
þátt í tilraunastarfsemi. Þegar
þeir hafa öðlazt lágmarkstækni-
reynslu í einhverri ákveðinni
grein, t. d. vefjafræði, lífeðlisfræði
eða lífefnafræði, þá held ég, að
mikilvægt sé að gefa þeim tæki-
færi til þess að vinna sjálfstætt
að tilraunum undir handleiðslu
kennara, og í því ætti nám þeirra
aðallega að vera fólgið.
Ein af aðalveilunum, sem ég
hef rekið mig á við starf mitt hér
í þessum skóla og í Landspítalan-