Læknaneminn - 01.11.1965, Side 33

LÆKNANEMINN
33
Trúlegt er, að læknaskólanámið
þyrfti ekki að vera meira en 6 ár
fyrir meðalstúdent til þess að ná
þeim megintilgangi að kenna
honum starfsaðferð. Hitt er svo
aftur annað mál, hvenær stúdent
telst hæfur til að taka að sér störf
í þágu heilbrigðisþjónustunnar, t.
d. að verða héraðslæknir eða
spítalalæknir, þ. e. hvenær hann
hefur safnað að sér nægum klin-
iskum þekkingaratriðum og
reynslu. Til þess getur unnizt
tími á eftir, og mætti eins segja
mér, að sá tími mundi lengjast frá
því, sem nú er. Það, held ég, að sé
ekki mál Háskólans, heldur heil-
brigðisyfirvaldanna á hverjum
stað.
— Hvað um prófin?
— Prófin við læknadeildina
finnst mér vafasöm. Þarf ekki
annað en að líta á einkunnakvarða
þann, sem notaður er, og prófs-
aðferðir, sem beitt er, til að sjá,
að þau eru ekki gjörhugsað mál.
Prófin hafa lengstum, að ég
held, verið notuð í tvennum til-
gangi, annars vegar sem refsi-
vöndur á þá, er hafa ekki stundað
nám sitt sem skyldi, hins vegar til
að verðlauna menn fyrir góða
ástundun og jafnframt til hvatn-
ingar þeim, sem metnað hafa —
nú, og líklega í þriðja lagi sem
einskonar öryggisloka til að verja
þjóðfélagið fyrir þeim, sem eru
ólíklegir til að gegna framtíðar-
hlutverki sínu í þjóðfélaginu á við-
hlítandi hátt.
Ég efast mjög um gildi núver-
andi prófa til alls þessa. Þau eru
á þann veg, að mest reynir raun-
verulega á þekkingarforða, en
eins og ég hef sagt áður, lít ég á
hann sem aukaatriði eða a. m. k.
ekki aðalatriðið í námi stúdenta.
Ef prófað verður og einkunnir
gefnar, þá yrði sú tillaga mín, að
þær yrðu aðeins tvær, stúdent
stæðist próf eða stæðist ekki. Af
því mundi m. a. leiða, að stúdent-
ar eyddu ekki tíma sínum í að
tína upp smáatriði úr kennslubók-
um og skrifa niður enn fleiri smá-
atriði úr kenjum einstakra kenn-
ara til upprifjunar fyrir próf, sem
auðvitað gerir ekkert annað en að
að glepja þá frá raunverulegu
námi.
— Haldið þér, að þessar grund-
vallarbreytingar séu framkvæm-
anlegar í náinni framtíð.
— Þar stendur nú hnífurinn í
kúnni. Ég held, að íslendingar séu
ekki hæfari til að koma upp sjálf-
stætt frambærilegum læknaskóla
en blámennirnir í Afríku. Lækna-
skólar hafa verið reistir í ný-
frjálsum ríkjum þeirra á síðustu
árum, en þeir munu ekki hafa
treystst til þess nema með því að
fá starfskrafta erlendis frá. Ég
held, að því sé eins farið hér,
óhugsandi sé að koma hér upp
sæmilegri læknadeild öðruvísi en
að ráða til lengri og skemmri tíma
erlenda starfsmenn í hinum ýmsu
greinum læknisfræðinnar, menn,
sem mundu flytja með sér
tradition háskóla, þar sem stund-
uð eru vísindastörf.
Að lokum langar mig til að koma
þeirri hugmynd á framfæri, að afl-
að verði álits reyndra erlendra
skólamanna og hagfræðinga,
bandarískra og enskra, um það,
hvort þeir telji þjóðfélagi af þess-
ari stærð fjárhagslega kleift að
reka háskóladeild í læknisfræði,
svo að viðunandi sé, og síðan hlítt
niðurstöðum þeirra. Fari svo, að
þeir telji þetta kleift, yrði strax
að gera framkvæmdaáætlun um
endurskipulagningu eða uppbygg-
ingu nýrrar læknadeildar, sem er
óhugsandi án erlendrar aðstoðar
og erlendra starfskrafta.