Læknaneminn - 01.11.1965, Qupperneq 42

■4«
LÆKNANEMINN
tion“. — Hins vegar eru svokall-
aðir „part-time“ læknar, sem ekki
eru fastráðnir, en eru sérfræðing-
ar í privat praksis, og sjá um stór-
an hluta hinnar klinisku kennslu.
Einkennandi fyrir læknana í
heild finnst mér eftirfarandi:
1. Misræmi í skoðunum er yfir-
leitt ekki leyst með ,,autoriteti“,
heldur er vandamálið brotið til
mergjar.
2. Heiðarleiki þeirra, sem hærra
eru settir, ef um mistök af þeirra
hálfu er að ræða. Sá sem mistök-
in fremur, er fyrstur til að viður-
kenna þau og ræða ,,opinberlega“
öðrum til viðvörunar. Það er
mannlegt að skjátlast og yfir-
menn eru engin undantekning.
Með öðrum orðum: Eigi skal grafa
glappaskot, heldur læra af þeim.
3. Örvandi áhrif yfirmanna á
undirmenn sína með viðræðum við
þá sem jafningja, en það eitt út
af fyrir sig getur leyst úr viðjum
miklar ,,ideur“, sem annars væru
bældar niður. Kerfi þetta finnst
mér gott, þegar tekið er tillit til
velferðar sjúklinga og kennslu
stúdenta, kandidata og lækna í
framhaldsnámi.
Það væri fásinna að ætla að
hægt sé að breyta einu kerfi á
svipstundu — slíkt tekur tíma. 1
okkar litla þjóðfélagi er útilokað,
að kennsla sé eingöngu bundin við
t. d. Landspítalann, heldur fari
einnig fram á þeim sjúkrahúsum,
þar sem kúrsusar og kandidats-
stöður eru viðurkenndar.
I Bandaríkjunum er ákveðin
nefnd lækna skipuð af ameríska
læknafélaginu, sem ferðast á milli
sjúkrahúsa og fylgist með kennslu
og vinnubrögðum almennt á við-
komandi stofnun. Nefnd þessi
ákveður síðan, hvort stofnunin
öðlast eða heldur viðurkenningu
sem kennslustofnun. Þótt ein
stofnun hafi eitt sinn hlotið við-
urkenningu, er ekki þar með sagt,
að hún haldi henni til eilífðar. Ýtir
þetta því undir forráðamenn og
lækna viðkomandi stofnunar að
halda sínum ,,standard“. Missi
þær viðurkenningu, fá þær jafn-
framt enga stúdenta né kandidata.
Hví ekki að taka upp svipað fyrir-
komulag hér? Við eigum það vel
menntaða lækna, bæði hér heima
og erlendis, — sem nú velta vöng-
um um, hvort heim skuli halda, —
að engin vandkvæði ættu að vera
á, að uppfylla lágmarksskilyrði,
hvað kennslu viðkemur. Þrátt fyr-
ir góða theoretiska menntun, eig-
um við ekki að sætta okkur við
annað en fullkomna nýtingu á
okkar kennslukrafti í kliniskri
menntun.
Ég vil nú drepa á nokkur atriði,
sem ef til vill gætu orðið að liði.
1. Bæta þarf andrúmsloftið og
minnka til muna bilið milli aðstoð-
arlækna og yfirmanna annars veg-
ar og stúdenta og kandidata hins
vegar.
2. Byrja þarf fyrr kennslu í
klinik, þ.e. undirstöðuatriðum í
samningu sjúkrasögu, nákvæmri
skoðun og diskussion um hvert til-
felli.
3. Stúdentar í seinasta hluta
eiga fyrr að komast út í hið
aktiva líf hverrar deildar — byrja
fyrr að ræða tilfelli á fundum, —
svo að þeir sem kandidatar hefji
ekki störf sem algjörir byrjendur.
4. Stofna ætti „journal clubs“
fyrir stúdenta í seinasta hluta og
kandidata, þar sem einn eða fleiri
starfandi læknar væru viðstaddir.
Með þessu fæst æfing í að taka
saman nokkrar greinar — úr
ákveðnum læknatímaritum ■—
aðeins það sem máli skiptir, •— en
aukaatriðin eru vinsuð úr.
Þetta er ómetanlegt fyrir hinn