Læknaneminn - 01.11.1965, Qupperneq 49

LÆKNANEMINN
Jt9
og reglulegri. Virðist þetta vera
góð vísbending um, að frjáls sam-
keppni sé góð leið til betri þjón-
ustu.
Hinar lélegu samgöngur hafa
markað eyjarskeggja dálítið. Þeir
hafa t. d. á tilfinningunni, að þeir
séu ríki innan ríkisins, og oft
heyrði ég því fleygt, að þeir hefðu
ekkert á móti því að segja sig úr
lögum við ísland. Hitt er annar
handleggur, að það mundi senni-
lega gera þá ennþá einangraðri, og
er ekki útilokað, að þeir færu hratt
niður á steinaldarstig með þvílíku
uppátæki. Ekki vil ég þó spá
eyjarskeggjum illrar spár, því að
margt er þar ágætisfólks.
Eitt einkennilegasta fyrirbæri
Vestmannaeyinga er þjóðhátíð
þeirra. Hún varð upphaflega til
vegna þess, að heimafólk komst
ekki til Þingvalla á þúsund ára
afmæli Islandsbyggðar 1874 vegna
veðra. Tóku þeir þá upp á því að
fresta þjóðhátíðinni og halda
hana heima í Eyjum. Hefur sá sið-
ur haldizt. Er hátíðin haldin
fyrstu helgi í ágúst, en þá eru veð-
urskilyrði hvað bezt.
Allir, sem vettlingi geta valdið,
taka höndum saman um að gera
hátíðina sem skemmtilegasta og
eftirminnilegasta og taka sér frí
á meðan. Meira að segja sjúkling-
ar á spítalanum reyna að herja út
frí. Þeir, sem eiga hústjöld, flytja
þau út í Herjólfsdal og slá þar upp
gríðarmikilli tjaldborg. Tjöldin
eru sett upp í röðum, og eru hafð-
ar götur á milli þeirra, sem gjarn-
an eru skírðar rómantískum nöfn-
um, svo sem Ástargata, Ástar-
braut o. s. frv. Menn flytja svo
ýmsa búslóð í tjöldin, legubekki,
borð, prímusa og leirílát, og marg-
ir búa alveg í tjöldunum yfir há-
tíðina. Síðan er slegið upp dans-
pöllum og skreyttum söluturnum,
allt prýtt með lituðum ljósum, og
hefst síðan mikil tveggja daga há-
tíð.
Dansað er a. m. k. á tveimur
stöðum, haldnar brennur, sungið,
skotið flugeldum og yfirleitt allt
gert til skemmtunar, sem menn
hafa upp á að bjóða.
Sjálfsagt þykir, að hver maður
eigi nóg af brennivíni, en flestir
fara vel með það. Svo til allir fá
sér snaps, meira að segja hörðustu
bindindismenn bregða út af van-
anum. Sé boðinn einn grár, þykir
móðgandi að neita. Alls staðar rík-
ir glaumur og gleði, og í öðru
hverju tjaldi syngur fólk. Allir
eru aufúsugestir hvar sem er, og
virðist enginn vera ókunnugur
þennan tíma.
Það hittist svo á, að Surtur
gaus hraustlega þann tíma, sem ég
var í Eyjum. Hélt hann sér vel við
efnið yfir þjóðhátíðina. Var það
ógleymanleg stund, er ég sat uppi
í brekku í Herjólfsdal um miðnætti
og horfði á brennu, flugelda og
Surt geislandi í bakgrunninum.
Daufur ómur af söng fólksins
barst út til fjallanna kringum
dalinn. Fannst mér ég vera í öðr-
um heimi — en því miður var ég
rifinn upp úr sæluvímunni og beð-
inn að koma strax niður á sjúkra-
hús til að aðstoða þar vegna fót-
brots. Bölvaði ég þá öllum læknis-
störfum með sjálfum mér, en
áttaði mig þó snarlega á því, að
öllu gamni fylgir nokkur alvara.
Slíkt þurfa læknar manna helzt að
muna, einkum í strjálbýlinu.
I júlí, 1965.
— Og þetta segið þér mér fyrst
núna, læknir, þegar ég er búinn að
éta þessa andsk . . . stauta í þrjá
daga.