Læknaneminn - 01.11.1965, Qupperneq 57

LÆKNANEMINN
57
BassíBNBBi
t>HNKW
Blað þetta er hið síðasta úr höndum
þessarar ritnefndar og því miður mun
síðbúnara en skyidi. Afsökunarbeiðni
birtum við þó enga, enda minnugir hinn-
ar frönsku speki, að „qui s’excuse
s’accuse". Auðvitað er okkur ljóst, að
margt hefði mátt betur fara í b'.öðum
okkar, og sumar hugmyndir hafa ekki
komizt í framkvæmd, eins og gerist og
gengur. Heldur hefur gengið bögsulega
að afla fræðilegra greina, og gætu
læknanemar sjálfir lagt þar mun
meira af mörkum en hingað til. Ann-
ars höfum við reynt að hafa efni blaðs-
ins sem fjölbreytilegast og skeytt
minna um að halda þeim vísindaiega
virðuleika, sem oft hefur einkennt það
áður, stundum um of að okkar dómi.
Læknaneminn á að vera vettvangur
fyrir skoðanir og hugrenningar lækna-
nema um a!ls kyns málefni, hvort sem
þau snerta beinlínis nám þeirra, hags-
muna- og félagsmál eða ekki.
1 þessu sambandi er rétt að minna
á, að Læknablaðið, sem á hálfrar aldar
afmæli um þessar mundir, hefur löng-
um verið aðalvettvangur fræðigreina ís-
lenzkra lækna. Eru margar þeirra mjög
við hæfi læknanema, einkum í síðasta
hluta, auk þess sem læknanemum er
áreiðanlega hollt að glöggva sig á ýms-
um málum, sem fjallað er um í blað-
inu. Sakar ekki að geta þess, að lækna-
nemar fá það á hálfvirði, séu þeir áskrif-
endur.
Iíennslumál læknadeildar hafa verið
talsvert til umræðu undanfarið, og lýk-
ur greinaflokki um þau með þessu
blaði. Efninu eru auðvitað ekki gerð
nein fullnaðarskil, aðeins er stiklað á
ýmsum atriðum og lítið sem ekkert
rætt um sumar námsgreinar. Megin-
tilgangurinn va.r a.ð fá fram tillögur og
skoðanir til umhugsunar og gagnrýni
og halda bannig málinu vakandi. Þótt
flestir virðist sammála um, að þörf sé
gagngerra breytinga til bóta frá því,
sem nú er, verða stúdentar áreiðanlega
að fyigja fast eftir, eigi þær að fást
fram í náinni framtíð. Er freistandi að
nefna hér smádæmi þvi til stuðnings.
Fyrir tveimur árum síða.n var keypt
mjög einfalt og hentugt tæki til notk-
unar við kennslu í síðasta h’uta. Er
skemmst frá því að segja, að ýmsum
kennurum hefur gengið alltreglega að
átta sig á notagildi þess, þótt flestir
hagnýti sér það nú orðið eftir þörfum
og hentugleikum. Hér er um að ræða
„overhead projector", sem ef til vill
mætti nefna yfirvörpu eða yfirvarp og
ætlað er ti! að sýna röntgenmyndir og
aðrar filmur með margfaldri stækkun
á venjulegu sýningartjaldi. Má sýna
flestar röntgenmyndir í heilu lagi, nema
þær stærstu, sem unnt er að færa til
á tækinu eftir þörfum. Ljósmagn þess
og myndskerpa eru allsæmileg, a.m.k.
er myndin ekki verri en svo, að einir
þrír hinna ágætu kennarra okkar hafa
reynt a.ð ná henni niður af tjaldinu á
sama hátt og filmunum af röntgen-
skápnum! Eini gallinn við notkun
tækisins er sá, að sjaldnast er unnt
að sýna nema eina, filmu í einu, og því
verður sama.nburður mynda ekki eins
góður og við skoðun margra, sem raðað
er h!ið við h!ið á röntgenskáp. Langtum
mikilvægari hlýtur bó sá kostur að
vera, að allir geta séð myndina úr sæt-
um sínum. Þyrpist menn hins vegar
með tilheyrandi gauragangi til að
skoða filmurnar á gamla röntgenskápn-
um, eins og tíðkazt hefur alveg fram
að þessu, sjá aðeins 3—4 beir fremstu
vel, næstu 3—4 il!a, en hinir 10—15,
sem fyrir aftan þá standa, alls ekki,
bótt sumir reyni að riðlast unp á stóla,
jafnvel upp á kennaraborðið. Aðalvið-
fangsefni hinna slðastnefndu, meðan á
slíkri „sýningu" stendur, er að leita
beim lúsa, sem næstir standa. í kösinni,
en þar sem sú skoðun hefur borið svip-