Læknaneminn - 01.04.1985, Blaðsíða 65

antibiotica væru gefin profílaktískt
Pre op. Þrátt fyrir aö hygenia virtist
ekki upp á marga fiska og steril ítet
oröiö tómt þá virtist sjúklingunum
reiða ágætlega af, enda vex þetta
fólk upp í skít og hefur því allt aðr-
ar immunogen forsendur.
Þessar þrjár vikur liöu fljótt og
margt skemmtilegt skeöi. Erfiðast
var Þó fyrir okkur að venjast hugs-
anagangi Sikileyjinga en t.d. einn
daginn er viö ætluðum að skipta
peningum í einum af fjölmörgum
bönkum þeirra þá vorum við
beðnir að bíða í hálftíma meðan
Qjaldkerinn væri að telja peninga.
Var einhver að kvarta undan þjón-
ustu í fslenskum bönkum? Júgó-
slavnesku stelpurnar reyndu tvo
daga í röð að fá peningum skipt
en það var ekki hægt, en mætti
ekki bjóða þeim út að borða í
kvöld? Þar sem þær vildu ekki
matinn var ekki hægt að skipta
peningunum. Þó held ég að besta
dæmið sé þegar við báðum starfs-
fólkið á hótelinu að laga klósettið á
LÆKNANEMINN '/1985 - 38. árg.
herberginu en það lak, sem okkur
þótti heldur óþægilegt. Reyndar
lak vatnið úr því beint í sturtubotn-
inn. Á 9. degi vorum við bæn-
heyrðir og allt hótelstaffið storm-
aði upp á háaloft og kíkti á klósett-
ið. Þau komust að þeirri niður-
stöðu að klósettið væri í lagi en
tuban væri brutto (þ.e. skolskálin
læki), en það væri mun alvarlegra
mál enda var tuban notuð sem
bjórkælir. Við svo búið fór staffið
enda komið að niðurstöðu. Dag-
inn eftir stökk ég niður og reifst á
íslensku enda höfðum við í jafn-
marga daga beðið um að fá her
bergið ryksugað. En á parlament-
inu var teppi og á því brauðleifar
síðustu tíu daga auk fjölda maura.
Maurabúið okkar, sem var til
heimilis á klósettinu, var mjög hrif-
ið af þessum brauðleifum. Við
gerðum ýmsar vistfræðiathuganir
á þessum maurum, t.d. ef kókglas
var sett á borð fylltist það af maur-
um á fáeinum mínútum. Á einum
veggnum á klósettinu var rör og
bak við það var heimili mauranna.
Frá því að ruslatunnunni var óslit-
in röð maura. Við reyndum á ýms-
an hátt að útrýma þeim, s.s. að
færa tunnuna, sprauta á þá rak-
sápu á aðfærsluæðum en þeir
fundu alltaf leiðina. Hvað um það,
ég stökk niður og tók ryksuguna
traustataki og við það má segja að
senjora hafi froðufellt og var þó
hress fyrir. Hún skipaði sínum
manni að bera ryksuguna upp á
kvist og ryksuga. Þetta gekk og
hann kunni til verka en stundi þó
þungan undan þessu þrælahaldi.
Ryksugan fór út úr herbergi okkar
og stóð enn á stigapallinum þegar
við fórum frá Palermo 14 dögum
seinna. En frá Palermo fórum við
með trega því þó við hefðum ef til
vill ekki lært mikið í fræðunum þá
hafði sjóndeildarhringurinn víkkað
og við reynslunni ríkari. Ég vil því
að lokum hvetja alla sem geta til
að fara sem skiptinemar á vegum
F.L. því slík ferð er ógleymanleg.