Úrval - 01.10.1967, Page 54

52
ÚRVAL
vangi, fóru menn að viðurkenna
nauðsyn þess, að einhver stjórn-
málasamtök beittu sér fyrir málstað
þeirra. Þetta leiddi svo til stofnun-
ar Verkamannaflokksins. Það var
algerlega ný hugmynd á 19. öldinni,
að sérhver verkamaður væri verður
launa sinna og ætti rétt á vinnuskil-
yrðum, sem hæfðu siðmenningar-
þjóðfélagi. En hugmynd þessi styrkt-
ist og breiddist út með hjálp þings,
bóka og blaða, þangað til hún varð
órjúfandi þáttur í „samvizku þjóð-
félagsins.“

Kraftajötunn, sem vann hjá fjölleikahúsum, kom eitt sinn inn á
ráðningaskrifstofu skemmtikrafta með tvær ferðatöskur, aðra pínu-
litla og hina risastóra. Afgreiðslumaðurinn gapti af undrun, er krafta-
jötuninn opnaði minni töskuna og tók þaðan upp stóran stein og hamar.
Máli sínu til skýringar sagði kraftajötuninn: „Sýningaratriði mitt
nær hámarki, þegar aðstoðarmaður minn leggur steininn á höfuð mér
og sveiflar hamrinum eins hátt og hann getur og molar steininn á
höfðinu á mér mélinu smærra."
„Þetta virðist vera alveg stórfenglegt!“ hrópaði afgreiðslumaður-
inn fullur áhuga. „En hvað ertu með i stóru töskunni?"
„Ó, í henni “ svaraði kraftajötuninn, „hún er full af asprintöflum."
Garson Kanin sagði eitt sinn eftirfarandi sögu af hádegisverði, sem
hann snæddi i Lundúnum ásamt W. Somerset Maugham rithöfundi og
fleiri þekktum mönnum. Maugham var þá 80 ára að aldri. Samtalið
beindist að eftirmælum. Kanin fannst það óviðeigandi að ræða slíkt
í viðurvist hins aldna skáldjöfurs og tókst brátt að gefa hinum merki
um þetta.
„Þá varð löng Þögn“, segir Kanin i bók sinni „Remembering Mr. Maug-
ham.“ Ég held, að allir við borðið hafi verið í stökustu vandræðum
vegna þessarar þagnar, og það liðu nokkrar sekúndur, áður en nokkrum
datt nokkuð annað umræðuefni í hug.
Maugham varð fyrri til. Hann sagði skyndilega: „Ég hef lesið
eftirmælin um mig!“
„Hvað segirðu?" spurði einhver steinhissa. „Það er mjög óvenjulegt."
„Ritstjórinn sendi mér þau“, sagði Maugham máli sínu til skýringar.
„Hann spurði, hvort ég vildi ekki gjöra svo vel að líta yfir þau og að-
gæta, hvort rétt væri farið með staðreyndir. Þegar hann kom til mín
daginn eftir, sagði ég við hann: „Það er reyndar rétt farið með allar
staðreyndirnar, en mér finnst, að tónninn sé ekki nærri nógu hlýlegur"
Hann bauð mér því að laga þetta svolítið. Og það gerði ég. Og ég get
fullvissað ykkur um, að núna er tónninn alveg nógu hlýlegur!"
Or Atheneum