Úrval - 01.10.1967, Blaðsíða 98

96
ÚRVAL
í áttina til þeirra, og þeir renndu
sér samstundis af baki og slengdu
sér til jarðar. Þeir svöruðu ekki
skoti þessu né reyndu að komast
niður klettana.
UNGFRÚ FLORA
Þeim gekk nautasmölunin prýði-
lega þrátt fyrir slík hættuleg atvik.
Og það voru orðnir næstum 9000
nautgripir í hjörð Childers, þegar
hún var rekin inn í nautaréttir
járnbrautarfélagsins í Dodge City.
Smalarnir fengu 5 dollara fyrir
nautið, og því var það myndarleg
fúlga, sem hver smali fékk í sinn
hlut. Bill Tilghman var samt ekki
vel við að taka við sínum hlut
óskertum, er Childers borgaði hon-
um launin.
„Mér þykir það skrambi leitt, að
við Hvirfilbylur skyldum missa
nautin okkar og aukahestana," sagði
hann.
En Childers svaraði snöggur í
bragði: „Leitt? Hvaða vitleysa? Þið
eruð þó enn á lífi, eða er það ekki?“
Hann virti þennan unga Kansas-
búa fyrir sér, sem var grannur, en
samt mjög sterklegur. „Þú ert efni
í fyrirtaks nautasmala, sonur sæll,“
sagði hann. „Hvað segirðu um að
koma með mér suður til Texas og
vinna þar hjá mér?“
Bill hugsaði sig um sem snöggv-
ast og sagði svo: „Ég þakka þér
kærlega fyrir boðið, en ég held
ekki.“
„Nú, hvað ætlarðu þá að gera?“
„Ég veit það nú ekki alveg svona
í svipinn. En einhvern tíma ætla
ég að gerast löggæzlumaður.“
Það ríkti glaumur og gleði í Dodge
City, líkt og þar væri kjötkveðju-
hátíð í fullum gangi. Eigendur veit-
ingahúsa, spilavíta og vændishúsa
voru ákafir í að losa nautasmalana
við launin, sem þeir voru nýbúnir að
fá. Atvinnufjárhættuspilarana klæj-
aði blátt áfram í lófana. Nú gátu
nautasmalarnir gleymt öllum und-
angengnum erfiðleikum í glaum og
gleði. Þegar Bill hafði fengið laun
sín útborguð, hélt hann út á götu.
Það var eins og múgurinn sópaði
honum með sér, og brátt var hann
kominn inn í vínkrá ásamt Hvirfil-
byl, vini sínum. En Hvirfilbyl til
mikillar undrunar, sem þó var
blandin fyrirlitningu, vildi hann ekki
drekka neitt sterkara en gosdrykki.
„Ég skemmti mér betur, þegar
ég er allsgáður,“ sagði hann. En
Hvirfilbyl tókst þó að fá hann með
sér á dansleik, sem halda skyldi í
Sun City, sem var 65 mílur í burtu.
Og þessi undanlátssemi Bills við
þennan vin hans átti eftir að hafa
alvarlegar afleiðingar fyrir hann
sjálfan.
„Ég dansa ekki sem bezt,“ játaði
hann taugaóstyrkur, þegar þeir
höfðu bundið hesta sína við stólpa
bak við verzlunarhúsið, sem dans-
leikurinn var haldinn í. Þeir þvoðu
sér og snurfusuðu sig til eftir föng-
um frammi í anddyrinu. En Hvirf-
ilbylur lét allar slíkar úrtölur sem
vind um eyrun þjóta og dró hann
með sér í áttina til hljómlistarinn-
ar.
Það var eins og allir bæjarbúar
væru saman komnir á dansleiknum.
Rétt fyrir innan dyrnar stóð röð af
einmana herrum. Það voru ungir
menn, sem höfðu haft nægilegt hug-