Úrval - 01.10.1967, Síða 102

100
ÚRVAL
minn,“ svaraði Luke og benti á
hattinn með háa kollinum, en nú var
kollurinn þakinn götum eftir byssu-
lcúlur. „Strákarnir veðjuðu um það
við mig, að ég gseti ekki gengið á
milli tveggja þvergatna, án þess að
hatturinn yrði skotinn af hausnum
á mér,“ sagði hann máli sínu til
skýringar. „En það lítur út fyrir, að
ég hafi unnið veðmálið. Eða finnst
yður það ekki, lögreglustjóri?“
Þá fyrst gerði Bill sér grein fyrir
því, að þessi stutti sjónleikur hafði
verið settur á svið honum einum til
„skemmtunar" til þess að gera hann
að athlægi í bænum. Þarna stóð
hann með byssuna í hendinni og
ekkert skotmark, er hann gæti mið-
að á. En á gangstéttinni stóðu
félagar Luke Shorts og glottu. Á
meðal þeirra voru alræmdir of-
stopaseggir, sem voru frægir fyrir að
grípa til byssunnar við minnsta
tækifæri, svo sem Ben Thompson
og „Doc“ Holliday, en sá síðarnefndi
hafði hætt tannlækningum og snúið
sér í þess stað að whiskyi og fjár-
hættuspilum. Tilghman var eld-
rauður í framan, er hann stakk
byssu sinni í hylkið og hélt aftur
til skrifstofu lögreglustjóra.
„Ég lærði dálítið þennan dag,“ til-
kynnti hann Bat Masterson síðar.
„Ég ætla aldrei að draga byssuna
úr hylkinu framar, nema ég ætli mér
að nota hana.“
Masterson nuddaði hökuna hugsi
á svipinn. „Þetta er góður ásetn-
ingur, Bill, en það er fjári erfitt að
halda sig við hann að fullu og
öllu.“
„Ég held mér við hann,“ svaraði
Bill. Og það gerði hann reyndar.
„BÆRINN, ÞAR SEM BYSSAN
RÆÐUR EKKI RÍKJUM“
Bæjarbúar í Dodge City komust
smám saman að því, að þeir höfðu
fengið alveg nýja tegund af lög-
gæzlumanni, þegar Bill Tilghman
var rúðinn til starfsins. Bat Master-
son líktist fremur hinum dæmi-
gerðu löggæzlumönnum Vilta Vest-
ursins, sem fóru í hvívetna eftir
viðurteknum venjum á þeim slóð-
um. Hann kunni ekki að hræðast
og var fljótur til að grípa til byss-
unnar. Hann áleit sig oft og tíðum
ekki eingöngu lögreglustjóra, held-
ur einnig dómara og kviðdóm. Sum-
ir löggæzlumenn voru aðeins lög-
gæzlumenn í vissu skilningi. Reynd-
ar hefði verið réttara að segja, að
þeir væru líka í vissum skilningi
lögbrjótar.
En Bill Tilghman var ekki steypt-
ur í sama mót. Hann talaði rólega
og án þess að brýna raustina. Hann
vildi helzt ekki þurfa að grípa til
byssunnar. Hann virtist jafnvel
hafa áhyggjur af því, hvort farið
væri að lögum í hvívetna. Skömmu
eftir útnefningu hans í embættið
heimsótti hann Mike Sutton, sak-
sóknara hreppsins.
„Herra Sutton,“ hóf liann máls,“
ég væri mjög þakklátur, ef þér
vilduð kenna mér lög.“
Saksóknarinn varð alveg forviða,
er hann heyrði beiðni þessa. Svo
benti hann á röð af bókum og sagði:
„Þarna eru lögin, 50 bindi, og þetta
er samt aðeins hluti af lögunum.“
„Ég átti ekki við, að ég vildi læra
allt þetta, bara það, sem snertir
starf mitt. Ég lít þannig á málin, að
ég hafi engan rétt til þess að taka