Úrval - 01.10.1967, Qupperneq 104

102
ÚRVAL
þar sem byssan ræður ekki ríkj-
um.“
Þeir skiptu með sér störfum á
þann hátt, að Tilghman fór á hættu-
legri vaktina, þ.e. frá kl. 3 síðdegis
til kl. 3 að morgni. Með honum
þroskaðist brátt furðuleg hæfni til
þess að skynja, hvar mestar líkur
væru á því hverju sinni, að vand-
ræðaástand skapaðist. Hann tók
eftir ólundarlega, hlutlausa andlits-
svipnum, sem var oft gríma, er
huldi löngun til þess að sýna ofbeldi
og yfirgang. Hann tók líka eftir und-
irförulslega og kænskulega svipn-
um, sem sýndi það, að sá hinn sami
ætlaði sér að maka krókinn með
illu eða góðu. Og það mátti brátt
reikna með því sem vísu, að Tilgh-
man væri þegar kominn á staðinn
til þess að skakka leikinn, hvar sem
eitthvað var að.
Dag einn hélt hann á fund Bobs
Wrights bæjarstjóra og sagði: „Ég
vildi gjarnan fá stuðning bæjarráðs-
ins, þegar ég framfylgi lögum, sem
banna öllum nema löggæzlumönn-
um að bera byssu hérna inni í bæn-
um,“ sagði hann.
„Bill, er þér alvara?“ spurði bæj-
arstjórinn. „Þú getur aldrei séð um
að lögum þessum verði framfylgt.
Nú það er . það er .... já ...
það er ein af erfðavenjum Vilta
Vestursins, að bera byssu.“
„Mér finnst það slæm erfðavenja.
Ég skal sjá um, að þeim verði fram-
fylgt,“ sagði Tilghman.
Upp frá því tóku þeir Bill og Tom
á móti gestkomandi nautasmölum,
sem komu til bæjarins, og þeir
héldu alltaf yfir þeim þessa föstu
tölu: „Jæja drengir mínir, við höf-
um lög hér, sem kveða svo á um,
að enginn megi bera byssu innan
bæjarmarkanna. Þessi lög hafa verið
sett til þess að koma í veg fyrir það,
að einhver skjóti ykkur. Fáið mér
bara byssurnar ykkar, og þegar þið
farið aftur úr bænum, getið þið náð
í þær í Wrightsverzlun. Velkomnir
til Dodge City. Farið nú og skemmt-
ið ykkur, og lendið nú ekki í nein-
um vandræðum.“
Fáir menn báru fram nokkur mót-
mæli, eftir að hafa fengið slíkar
kveðjur. Og þeir voru furðulega
margir, sem viðurkenndu, að þeir
hefðu svo sem ekki kært sig um
að bera byssu.
Frægðarorð það, sem fór af Tilgh-
man, tók nú að berast víðs vegar
um hin nýju landnemahéruð Vilta
Vestursins. En það voru samt til
menn, sem hnussuðu fyrirlitlega og
sögðust skyldu „lækka í honum
rostann", í næsta skipti er þeir heim-
sæktu Dodge City. Síðla sumars ár-
ið 1884 riðu tveir ókunnugir menn
inn í bæinn og héldu til næstu krá-
ar. Meðan barþjónninn var að
skenkja í glösin handa þeim, skýrði
hann þeim frá því, að það varðaði
við lög að bera byssu innan bæjar-
marka Dodge City.
Annar maðurinn virti barþjóninn
fyrir sér frá hviríli til ilja og spurði
svo: „Heyrðu góði, fyrir hvað er þér
eiginlega borgað kaup hérna?“
„Nú, fyrir að sjá um barinn, hvað
annað?“
Ókunnugi maðurinn þóttist verða
mjög undrandi.
„Ætlarðu að segja mér það, að
þér sé ekki greitt neitt fyrir að gefa