Úrval - 01.07.1968, Qupperneq 6

4
ÚRVAL
dregið 200-faldan þunga sinn án
erfiðismuna.
Samt virðast þeir hafa mikla
þörf fyrir að sofa, eða öllu heldur
að svefn og dvali séu varnartæki
þeirra í lífsbaráttunni, ef lífsskil-
yrði verða óheppileg. Þeir leggjast
í nokkurra mánaða vetrardvala,
stundum allt að 9 mánuði í köld-
um löndum, en skíni sólin of sterkt,
svo hætta sé á, að þeir þorni, eða
þá að flæði kringum þá, draga þeir
sig bara inn í kuðung sinn og fara
að sofa, ýmist stutta stund eða
dægrum saman. Líklega hafa eyði-
merkursniglar slegið öll met í því
efni, en vitað er, að þeir hafa sof-
ið allt að fjórum árum, án þess að
bæra á sér,
Sniglarnir hafa einkennilega
þokkafullar og taktfastar hreyfing-
ar, er þeir bugða sig áfram, að því
er virðist erfiðislaust. Sogflagan
snýr alltaf niður. Örsmáir vöðvar
dragast sundur og saman með reglu-
bundnum og stöðugum ölduhreyf-
inum, að því er virðist og þannig
knýja sniglarnir sig áfram. Alltaf
leggja þeir hlífðarlag undir sig,
hvar sem þeir fara, því ætíð sést
litlaus, slímkennd rák í slóð þeirra.
Stundum glitrar þó á hana í birtu
og sýnist hún þá gráleit. Svo mikil
hlífð virðist þeim vera að þessari
slímslóð, sem þeir leggja sér, að
þeir hafa ekki særzt, þótt þeir hafi
verið látnir þoka sér yfir eggjar á
rakvélarblöðum.
Rakinn virðist ráða mestu í dag-
legu lífi þeirra, rakinn heldur lík-
amanum mjúkum, þeir þurfa raka
til þess að leggja hina silfruðu slóð
sína, raki færir næringu til lauf-
blaðanna, sem þeir nærast á og raka
þurfa þeir til þess að geta andað,
en þeir hafa húðöndun líkt og öll
önnur lindýr. Þó hafa þeir öndunar-
op og vísi að lunga á annarri hlið-
inni. Um miðjan apríl, þegar vorið
hefur að fullu tekið völdin í norð-
urfylkjum Bandaríkjanna og í Mið-
Evrópu og mildar, hlýnandi skúrir
farið yfir löndin, þá vakna snigl-
arnir af vetrardvalanum, mjaka sér
upp í yfirborð moldarinnar og
teygja fálmarana upp í loftið til að
athuga, hvað veröldin hafi nú upp
á að bjóða. Fálmararnir eru 4, efra
par og neðra par. Efra parið geta
þeir teygt allt að hálfan þumlung
út frá sér og á því eru augun, en
þeir neðri eru miklu styttri og í
þeim er afar næmt snertiskyn. Þeir
eru mjög nærsýnir, en lyktnæmir
og þefskynjunin hjálpar þeim til
að finna nýjustu blaðsprotana, og
á þeim lifa þeir einkum. Munnur-
inn er á stærð við títuprjónshaus
og er alsettur örsmáum skráptönn-
um. Þær skipta jafnvel þúsundum
í einum snigli. Þeir éta sig í gegn-
um pappaöskjur, ef þeir eru lokað-
ir inni í þeim. Venjulegast éta þeir
á nóttunni, en þó einnig á daginn,
ef lágskýjað er eða súld. Alla aðra
tíma dveljast þeir í skugga fyrir
sólinni.
Tvisvar á ári, vor og haust, hætta
þeir stöðugu áti sínu og taka til að
æða um hvíldarlaust, með „horn-
in“ teygð og skimandi í ýmsar átt-
ir. Þetta er makaleit þeirra og
henni hætta þeir ekki fyrr, en þeir
hafa fundið annan snigil. Nú hefst
eins konar biðlun, sem getur stað-
ið yfir nokkra klukkutíma. Snigl-