Úrval - 01.12.1969, Qupperneq 25

LÆKNIR! ÉG GET EKKI ANDAÐ
23
ur. Svo átti Penny að fara heim og
verða heima í einn mánuð, en koma
svo aftur í sjúkrahúsið, þar sem
endurtaka skyldi tilraunina næstu
tvær vikurnar. Nú gerði hún sér
fyrst grein fyrir því, að hún yrði
að fresta því að hefja nám í mennta-
skóla. En hún tók því með jafnaðar-
geði. Hún var ákveðin í að berjast
gegn krabbameininu og sigra það.
Hún þráði það svo óskaplega heitt
að öðlast heilsuna aftur,
Nú hófst mikill reynslutími fyrir
hana í sjúkrahúsinu. Hún var í
stöðugum sprautum allan sólar-
hringinn. Hún var sprautuð með
efnum til þess að stöðva vöxt
krabbameinsins. Hún fékk vökva-
inngjöf til þess að vinna bug á
ógleðinni og uppköstunum, sem
sprautuefnin ollu. Hún fékk efni til
þess að bæta upp eggjahvítuefnin,
sem hún missti, og hún fékk peni-
cillin til þess að koma í veg fyrir
sýkingu. Alltaf var verið að sprauta
hana með einhverju.
Nálin losnaði oft og tíðum, þegar
á þessu hafði gengið tímunum sam-
an. Húðin bólgnaði, hljóp upp og
gulnaði, er vökvinn síaðist inn á
svæði, þar sem hann átti ekki
heima. Og nálin var þá dregin út
og henni stungið inn annars staðar.
Slíkt er mjög vandasamt verk, og
er ekki á færi nema mjög góðra
hjúkrunarkvenna að leysa það vel
af hendi. Hinum reyndustu þeirra
revnist þetta jafnvel oft og tíðum
erfitt verk, þegar æðarnar eru all-
ar orðnar útstungnar og handlegg-
irnir bláir og marðir eftir nálar,
sem losnað hafa.
Linda kom í sjúkrahúsið á hverj-
um degi, og þær spiluðu á spil tím-
unum saman, töluðu og töluðu og
létu alltaf sem henni mundi batna.
Síðar komu þeir dagar, þegar Linda
gat alls ekki talað við Penny, því
að Penny var dá dofin af áhrifum
kvalastillandi lyfja. Linda beið þá
bara við rúmstokkinn hennar, og
Penny stundi og talaði eitthvað upp
úr svefninum, eitthvað samhengis-
laust, sem ekki var hægt að botna
neitt í. Oft kipptist hún harkalega
til og hrópaði upp yfir sig, svo að
hún vaknaði. Og þá lýsti hún mar-
tröð sinni og talaði og talaði . . .
þangað til hún neyddist til að biðja
um aðra kvalastillandi sprautu.
Kvalir hennar orsökuðust aðal-
lega af krabbameinsæxli í lungum
hennar, sem olli geysilegri vökva-
myndun, en vökvamyndun þessi
gerði það að verkum, að hún náði
mjög litlu lofti í lungun. Stundum
sagði hún bænarrómi við lækninn:
„Læknir, ég get ekki andað. Get-
urðu ekki gert eitthvað, svo að ég
geti andað?“
Læknarnir og hjúkrunarkonurnar
gerðu allt það, sem þau gátu. Lækn-
inum okkar, sem var hið mesta góð-
menni, þótti svo undur vænt um
Penny vegna hugprýði hennar, og
hún endurgalt þá væntumþykju,
því að hann sýndi henni svo mikla
nærgætni og hughreysti hana með
gamanorð á vörum. Hann stakk þá
langri sprautunál inn á milli rifia
hennar og saug hægt út hveria
sprautufyllina á fætur annarri af
þykkum, appelsínugulum vökva,
fullum af eggjahvítuefnum og öðr-
um lífsorkumyndandi eiginleikum.
Síðar var festur útbúnaður við