Úrval - 01.12.1969, Qupperneq 66

64
ÚRVAL
mig svolítið, til, og augun héldu
samt áfram að stara á nákvæmlega
sama hátt. Þau fylgdust ekki með
hreyfingum mínum. Ugluunginn
stóð á eigin fótum og leit út fyrir
að vera vel á verði alveg óttalaus.
Nú var komið til kasta okkar að
mata hann. Eini boðlegi maturinn,
sem við áttum til, var einhver
blautur hundamatur. Ég bauð ung-
anum bita, en hann leit ekki við
honum, þangað til bitinn snerti
burstana við gogginn á honum. Þá
rak hann upp niðurbældan skræk,
greip bitann og sporðrenndi honum
í hvelli. Það er furðulega stórt gin
að baki þessum litla, bogna gogg.
Hann greip annan bita og rak upp
sama skrækinn og fyrr. Jæja þá,
við lofum honum að vera hjá okk-
ur.
ÓFLEYGUR MUNAÐAR-
LEYSINGI
Hann var af skrækuglukyni og
þurfti 3 til 12 máltíðir á dag. (Tala
máltíðanna er komin undir því,
hvort skordýr í barnslófa skal
skoðast sem „formleg“ máltíð). Við
fósturforeldrarnir, allir fimm að
tölu, þrömmuðum í endalausri hala-
rófu með fiðrildi, bjöllur, engi-
sprettur og annað lostæti á fund
ungans. Og hann sporðrenndi því
öllu, ásamt bitum af nautalifur,
sem kattahári hafði verið vafið ut-
an um, kjúklingainnyflum, um-
vöfðum hundahárum og fjaður-
skreyttum rækjum. (Þetta er í
rauninni hið eina, sem ég veit um
sérkenni uglanna, þ.e. að melting-
arfæri þeirra þarfnast grófrar fæðu,
eigi meltingin að vera í lagi).
Ugluungar eiga ekki auðvelt með
að komast á legg, því að þeirra bíða
hættur við hvert fótmál. Ein helzta
hættan er fólgin í þeirri staðreynd,
að sjón þeirra er ósköp takmörkuð
fyrsta æviskeiðið. í fyrstu voru það
aðeins hreyfingar stórra hluta, sem
drógu að sér athygli ugluungans.
Stundum dugði slíkt jafnvel ekki
til. En brátt reyndi hann að koma
auga á ýmsa hluti og fylgjast með
hreyfingum með því að sveifla
höfðinu til og hreyfa það upp og
niður. En hann var samt enn blind-
ur í raun og veru eða næstum því.
Hann getur varla greint nokkurn
hlut, sem er nær honum en 8—10
þumlungar, meðan hann er ekki
orðinn fullþroska. Þetta þýðir, að
hann sér í rauninni ekki, hvað hann
er með í klónum.
Hann hafði búið ánægður í kaffi-
bauknum sínum uppi á hillu um
hríð og hafði aldrei hætt sér nema
nokkur fet út á hilluna. Eitt sinn
vildum við sýna hann kunningja
okkar, sem borðaði kvöldmat með
okkur. Við settum hann því á mat-
borðið, þegar komið var að ábæt-
isréttinum. Hann vagaði þvert yfir
borðið, upp rjómaíshrúguna á diski
gestsins okkar og niður hinum
megin. Og svo hélt hann áfram og
út af borðbrúninni. Hann datt
fjórum sinnum út af borðbrúninni,
þangað til honum lærðist loksins
að gera sér grein fyrir því, hvernig
borðbrún lítur út.
Hann var enn ófleygur, en samt
óttaðist hann aldrei nokkurn hlut.
Hann er ósköp hægfara á jörðu
niðri og of veikbyggður til þess að
geta varið sig. Hvað gagnar óttinn