Úrval - 01.12.1969, Qupperneq 68

66
„Uglu“ er Iítill fugl. Hun getur
troðið sér í gegnum op, sem er
2x214 þumlungar. Búningur henn-
ar er óskaplega látlaus, gráleitur á
lit, líkastur gráu tweedefni. Hún er
í rauninni fremur rólyndur fugl.
Það er ekki mikill fyrirgangur í
henni. Hún húkir tímunum saman
hér og þar og hefur lítið fyrir
stafni. Hún kemur ekki til manns,
þótt maður kalli í hana, nema hún
sé svöng. Hún er hófsöm í hæsta
máta og kann bezt við, að allt sé í
röð og reglu í húsinu, allir hlutir
á sínum stað og engir ókunnugir.
Hún kann ekki við háværar sam-
ræður og tónlist, stökk og hopp eða
fólk, sem hleypur og dansar. Þá
heldur hún sig einhvers staðar hátt
uppi og einblínir með glyrnunum
niður á syndarana.
Henni þykir gott, að einhver
nuddi gogginn með þumalfingri og
vísifingri. Henni þykir líka ósköp
gott að láta klóra sér í kverkinni
og að fiðrið á höfði og hálsi sé svo-
lítið ýft. Hætti maður þessum vina-
látum, áður en hún hefur fengið
nóg, og ætli að draga höndina að
sér, grípur hún klónum um fing-
urna og dregur þá að sér. Hún
lygnir aftur augunum í sælli ró,
meðan á þessum vinalátum stendur.
Ég sit á legubekknum og er að
lesa. Ég hef fært mig úr skónum
og hreyfi til tærnar. Þá kemur Ugla
litla hoppandi eftir gólfinu, stekk-
ur upp í legubekkinn og fer að
narta í tærnar á mér. Það er ekki
svo að skilja, að hún haldi, að þarna
sé matur handa sér. Það er alveg
sama, hversu ömurlega máltíð hún
ætlar sér að fara að leggja sér til
ÚRVAL
inUnns, jafnvel þótt um sé að ræða
ósköp tilkomulitla hundafæðu. Allt-
af skal hún stökkva á matinn, líkt
og um bráð sé að ræða. En hún
heilsar stórutánni aftur á móti eins
og vini, gengur að henni, gætir
þess að læsa ekki klónum í hana,
heldur teygir úr hausnum, lygn-
ir aftur augunum og nartar vina-
lega í hana. Hvað ertu að gera,
Ugla mín? Ekkert svar. Ég dreg
fótinn að mér. Hún eltir hann, legg-
ur klærnar á tána, líkt og hún vilji
stöðva „flóttann“ og heldur áfram
að narta í hana.
Sagt er að uglur fljúgi „hljóð-
laust“. En það fylgir furðulega
mikill þytur og sláttur flugi henn-
ar Uglu minnar, a.m.k. finnst manni
það, þegar maður sér einnig til
hennar á flugi. En það gildir öðru
máli, ef maður er niðursokkinn í
eitthvert verk. Þá tekur maður
ekki eftir því, að Ugla litla er kom-
in og situr rétt hjá manni. Stund-
um hefur hún kannske setið þann-
ig góða stund, án þess að maður
hafi tekið eftir því. Það hefur úr-
slitaþýðingu fyrir uglur að geta
komið þannig að óvörum....
Það er gaman að fylgjast með
því, þegar Ugla litla flýgur upp
stigann eða lætur sig renna niðm-
á neðri hæðina. Ugla litla stelur
sokk og flýgur með hann upp til
aðsetursstaðar síns uppi á bókahillu
alveg uppi undir lofti. Hún ætlar
ekki að fara að gera sér hreiður
þar. Hana langar bara í sokkinn.
Þegar reynt er að. ná sokknum af
henni, veltir hún sér á bakið og
heldur dauðahaldi í hann með klón-