Úrval - 01.12.1969, Qupperneq 97

LITLA KRAFTAVERKIÐ
95
var ekki óvingjarnlegt, því að hann
var vanur þessum barnalegu og
saklausu bónum. Samt hristi hann
höfuðið og sagði, að Hans heilag-
leiki væri mjög önnum kafinn mað-
ur, sem væri ekki hægt að fá við-
tal við svona alveg fyrirvaralaust.
Og svo lamdi hann spjótexinni nið-
ur í flísarnar og lagði hana á ská
fyrir hurðina til þess að sýna, að
honum væri alvara.
Pepino hörfaði aftur á bak und-
an honum. Hvað dugði lífsreglan
hans gagnvart slíku valdi og slík-
um mikilfengleika? En samt var það
hugsunin um hið viturlega ráð
O’Hallorans undirliðþjálfa, sem
stappaði í hann stálinu og hvíslaði
því að honum, að hann væri neydd-
ur til þess að knýja dyra í Vatikan-
inu á nýjan leik.
Hinum megin torgsins sá hann
gamla konu sitja undir sólhlíf. Hún
var að selja vorblóm. Suma þeirra,
sem heimsóttu Péturskirkjuna,
langaði til þess að leggja blóm á
altari uppáhaldsdýrlingsins síns.
Konan var nýbúin að sækja þau til
blómsölutorgsins, og þau voru svo
fersk, að það voru enn glitrandi
daggardropar á krónublöðunum.
Þessi sýn hafði þau áhrif á Pepino,
að hann fór að hugsa heim til Assisi
og Föður Damicos og alls þess, sem
hann hafði sagt honum um ást hins
heilaga Frans á blómunum. Pepino
dró þá ályktun af þeirri frásögn,
að fyrst Frans af Assisi, sem hafði
verið mjög heilagur maður, hafði
verið svona hrifinn af blómum,
hlyti páfanum líka að þykja vænt
um þau, af því að hann hlaut að
vera enn heilagri vegna síns háa
embættis.
Hann keypti pínulítinn blómvönd
fyrir 50 lírur. Nokkrar liljur gnæfðu
upp yfir þyrpingu af dökkum fjól-
um, en við hlið þeirra voru litlar
rauðar rósir og gular stjúpmæður.
Utan um vöndinn var vafið græn-
um blöðum, og svo var silkipappír
utan um allt saman.
Hann fékk pappírsörk og blý-
ant í lítilli búð, þar sem seld voru
póstkort og minjagripir. Og svo
skrifaði hann þetta litla bréf með
prentstöfum með talsverðri fyrir-
höfn:
Kœri og mjög tigni Heilagi
faðir! Þessi blóm eru til þín.
Viltu ekki leyfa mér að koma
upp til þín, svo að ég geti sagt
þér frá ösnunni minni, henni
Violettu, sem er álveg að deyja,
og þeir vilja ekki leyfa mér að
fara með hana niður til hins
heilaga Frans, svo að hann geti
læknað hana. Ég á heima í Assisi,
en ég er kominn alla leið hing-
að til þess að tala við þig.
Kœr kveðja,
þinn Pepino.
Svo sneri hann aftur að dyrum
Vatikansins, fékk varðmanninum
blómvöndinn og bréfið og sagði
biðjandi röddu: „Viltu ekki fá páf-
anum þetta frá mér? Ég er viss um,
að hann tekur á móti mér, þegar
hann fær blómin og les það, sem ég
hef skrifað.“
ÁHEYRN HJÁ PÁFANUM
Þessu hafði varðmaðurinn ekki