Úrval - 01.12.1969, Qupperneq 99

LITLA KRAFTAVERKIÐ
97
búizt við. Barnið og blómvöndur-
inn höfðu skyndilega komið honum
í slæma klípu, sem hann slyppi ekki
svo auðveldlega úr, meðan þessi
stóru augu, full trúnaðartrausts,
héldu áfram að einblína á hann. En
hann hafði samt nokkra reynslu í
því, hvernig bregðast skyldi við í
slíkum málum.
Hann þurfti ekki að gera annað
en að biðja einhvern starfsfélaga
sinn um að taka við varðstöðunni
augnablik, fara svo inn í varð-
mannaklefann, kasta blómunum og
bréfinu í pappírskörfuna, dveljast
hæfilega lengi þar inni og koma
svo aftur út og segja drengnum, að
Hans heilagleiki þakkaði fyrir
blómin og honum þætti leitt, að að-
kallandi og þýðingarmikil málefni
gerðu honum það ókleift að veita
honum áheyrn.
Varðmaðurinn hélt strax inn í
varðmannaklefann, staðráðinn í að
leika þessar listir sínar. En þegar
hann var kominn þangað inn, upp-
götvaði hann sér til mikillar undr-
unar, að nú gat hann ekki leikið
þessar listir.
Þarna stóð pappírskarfan og gapti
eins og stór munnur, sem beið eftir
fórnargjöf sinni. En fingur hans
gátu samt ekki sleppt takinu á litla
blómvendinum. En hve litlu blómin
voru fersk, svöl og yndisleg! Þau
komu honum til þess að hugsa um
hinar fjarlægu bernskustöðvar í
grænu dölunum nálægt Luzern.
Hann sá nú fyrir sér að nýju hin
snæviþöktu fjöll bernskunnar, litlu
snotru kofana, sem líktust helzt
leikföngum, og gullgráu kýrnar með
blíðlegu augun, sem voru á beit í
blómskreyttum fjallshlíðunum. Og
hann heyrði hina hrífandi, hvellu
hljóma í klukku foryztukýrinnar.
Hann var svo ringlaður vegna
þessara viðbragða sinna, að hann
fór út úr varðmannaklefanum og
reikaði áfram eftir löngu göngun-
um, því að hann vissi ekki, hvert
hann ætti að halda eða hvað hann
ætti að gera við gjöf drengsins. Til
allrar hamingju rakst hann bráðlega
á lítinn, önnum kafinn prest, sem
var einn af hinum fjölmörgu skrif-
urum og riturum, sem starfa í Vati-
kaninu. Presturinn stanzaði alveg
undrandi við þessa sýn, sem fyrir
augu hans bar. Hann starði undr-
andi á stóra, sterkbyggða varð-
manninn, sem stóð þarna eins og
þvara og einblíndi hjálparvana á
svolítinn blómvönd, sem hann hélt
á.
Og þannig gerðist hið iitla krafta-
verk, sem færði bænarskjal og'
fórnargjöf Pepinos litla yfir þau
landamæri í höllinni, sem greindu
á milli hins veraldlega og kirkju-
lega hluta ríkisins. Varðmanninum
til mikils léttis tók presturinn sem
sé á móti þessum tveim hlutum,
sem brenndu fingur hans en hann
gat samt ekki fengið sig til þess
að kasta burt. Og þessir tveir hlut-
ir hrifu einnig prestinn á undarleg-
an hátt með þeim einkennilega
áhrifamætti, sem blóm hafa. Þau
eru útbreidd um víða veröld, en
samt tekst þeim að vekja kærar og
persónulegar minningar hjá hverj-
um þeim, sem virðir fyrir sér lítinn
blómvönd.
Á þennan hátt héldu vorblómin
hans Pepinos litla áfram ferðalagi