Úrval - 01.12.1969, Blaðsíða 102

100
ÚRVAL
til FöSur Damicos og horfði beint
í augu honum. Og það bjó eitthvað
í djúpum augna hans, sem veitti
honum hugrekki til þess að svara
hvíslandi: „Ég skal gefa.... ef ég
verð að gera það, En.... ó, ég vona
að hann leyfi henni að vera hjá
mér.... bara svolítið lengur.“
HINN HEILAGI FRANS
GEFUR MERKI
Hljóðið í haka steinhöggvarans
glumdi hvað eftir annað í hvelfing-
um kirkjunnar, þegar hann braut
niður múrhleðsluna í göngunum,
sem lágu úr gömlu kirkjunni inn í
grafhvelfinguna. Ábótinn beið
skammt undan, ásamt biskupinum,
vini sínum, og þeim Föður Damico
og Pepino litla ,sem var mjög fölur
og þögull. Augu hans sýndust jafn-
vel enn stærri en áður.
Drengurinn hafði lagt handlegg-
ina um hálsinn á Violettu og þrýSt
andliti sínu að henni. Litla asngn
stóð þarna óstöðug á fótunum. Hún
átti mjög erfitt með að standa upp-
rétt.
Ábótinn horfði á, er múrsteinar
og kalkflísar féllu á gólfið, og svip-
ur hans lýsti auðmýkt og þolin-
mæði. Rifan breikkaði smám sam-
an. Og loftstraumurinn, sem mynd-
aðist nú skyndilega í göngunum,
þyrlaði kalkrykinu upp. Hann var
réttlátur maður þrátt fyrir galla
sína, og hann hafði sjálfur hvatt
biskupinn til þess að vera viðstadd-
ur, er gerð væri þannig yfirbót
vegna hinnar páfalegu ofanígjafar.
Nokkur hluti múrveggsins reynd-
ist vera alveg sérstaklega erfiður
viðureignar, Steinhöggvarinn réðst
á hlið bogans til þess að veikja þá
stoð. Svo tóku kalk og múrsteinar
að sáldrast niður, þegar það losnaði
betur um þá. Nú hafði myndazt
mjótt op, og í gegnum það gátu
þeir nú komið auga á flöktandi
kertaljós á altarinu yfir hinni heil-
ögu gröf langt í burtu.
Pepino hreyfði sig ósjálfrátt í
áttina að opinu. Eða kannski var
það Violetta, sem hreyfði sig óró-
lega, gripin ótta á þessum ókunna
stað og vegna þessara einkennilegu
hljóða? Faðir Damico sagði:
„Bíddu!“ Og Pepino hélt aftur af
henni. En máttlitlir fætur ösnunnar
runnu til á múrsteinunum, og hún
sparkaði aftur fyrir sig af hræðslu,
svo að hófarnir hittu bogann á ein-
mitt þeim stað, sem steinhöggvar-
inn hafði þegar veikt með höggum
sínum. Það féll einn múrsteinn, og
svo rifnaði allur múrinn sundur.
Faðir Damico tók undir sig stökk
og dró drenginn og dýrið afsíðis,
um leið og stór hluti múrbogans
hrundi með miklum hávaða að baki
honum komu þeir auga á hluta af
eldgamla múrveggnum og lítið hol-
rúm þar á bak við, áður en ryk-
skýið huldi allt saman.
Svo eyddist rykskýið, og biskup-
inn stóð þarna grafkyrr með upp-
glennt augu og benti á eitthvað,
sem lá á lítilli syllu inni í þessu
holrúmi. Það var lítil, grá blý-
askja. Þeir gátu greinilega séð ár-
talið 1226 letrað á hana, þótt þeir
stæðu í nokkurri fjarlægð frá henni.
Það var einmitt dánarár hins heil-
aga Frans af Assisi. Ártal þetta var
letrað á aðra hlið hennar ásamt
stóru „F“.