Úrval - 01.12.1969, Síða 109

SVEITALÆKNIR
107
höfðu aldrei gengið í læknaskóla.
Margir voru nýbúnir að kaupa sér
lækningabók.
Það var samt einn maður í bæn-
um okkar, sem hafði gengið í lækna-
skóla í tvö ár, fimm mánuði hvort,
en það voru hinar venjulegu kröfur,
sem þurfti að uppfylla til þess að
geta útskrifazt. Hann hafði orð fyr-
ir að vera bezti læknir, þ.e.a.s. þegar
svo vildi til, að hann var ódrukkinn.
Og hann hafði jafnvel litla iæknis-
aðgerðastofu. Ég brann af löngun
til þess að sjá aðgerðastofu læknis,
sem var skólagenginn, en það virt-
ust ekki miklir möguleikar á því,
vegna þess að fjölskylda mín leitaði
aldrei til hans.
Dag einn datt mér snjallræði í
hug. Ég ætlaði að fara rakleitt til
stofunnar hans og láta draga úr mér
tönn. Ég hafði ekki neinar skemmd-
ar tennur, en ég hafði meira af heil-
um tönnum en ég hafði þörf fyrir.
Ekkert, sem ég hef síðar tekið mér
fyrir hendur, hefur krafizt eins mik-
ils hugrekkis af mér og það að opna
hurðina að lækningastofu hans. En
samt gerði ég það og gekk inn.
Læknirinn lá eins og hrúgald í
stól við skrifborðið. Hann reif sig
það mikið upp úr sleninu, að hon-
um tókst að hreyta úr sér: „Strákur,
hvern andskotann viltu?“
„Tönn burt,“ stamaði ég.
Hann valdi sér tengúr úr hrúgu
af óhreinum lækningaáhöldum á
borðinu og kom í áttina til mín.
„Setztu,“ sagði hann. „Hvaða tönn
er það?“
Ég benti á fremsta jaxlinn hægra
megin í efri góm, þar eð hann var
aðgengilegastur. Hann kippti einu
sinni klaufalega í með töngunum,
og jaxlinn losnaði. „Spýttu í fatið,“
sagði hann, um leið og hann sökk
niður í stólinn aftur.
Ég veit, svei mér ekki, hvers
vegna ég fylltist ekki slíkri and-
styggð við þessa reynslu mína, að
ég gæfi á bátinn allar áætlanir um
læknanám. En það er samt stað-
reynd, að ég hugsaði mér aldrei að
gera neitt annað en einmitt þetta.
Þegar ég var orðinn um 15 ára,
pantaði ég skólaskýrslu læknaskóla
í pósti, en í henni stóð, að kröfur til
inngöngu væru þær að geta lesið og
skrifað ensku. Einnig var krafizt
umsagnar frá presti um siðgæði um-
sækjanda og svo 100 dollara skóla-
gjalds. Stjarnan mín var komin fram
á festingunni. Nú hafði ég loksins
komizt að því, hvernig menn verða
læknar!
AÐ LÆRA LÆKNISFRÆÐI
Til undirbúnings inngöngu í
læknaskóla í þá daga eyddi til-
vonandi læknir oft heilu ári í að
„læra læknisfræði" hjá starfandi
lækni, sem kallaður var læknakenn-
ari eða læknafræðari. „Læknanem-
inn“ ók hestvagni þessa „kennara"
síns, hreinsaði lækningastofu hans
og leysti yfirleitt af hendi störf hús-
varðar og hjúkrunarkonu. f staðinn
leyfði læknirinn „læknanemanum“
að lesa bækurnar, sem hann átti, og
líta á sjúklingana í fylgd með hon-
um, þ.e. svo framarlega sem sjúk-
dómurinn væri í þeim líkamshlut-
um, sem stóðu venjulega út undan
klæðnaðinum. Ég var óvenjulega
heppinn með minn „meistara“ því
að hann krafðist þess líka af mér, að