Úrval - 01.12.1969, Qupperneq 112

110
ÚRVAL
stöðugt við að draga úr eða ráða
bug á mannlegum þjáningum.
Vísindalegt nám í ýmsum náms-
greinum er mjög nauðsynlegt fyrir
læknanema líkt og á öðrum sviðum
þekkingarinnar. En þegar öllu er á
botninn hvolft, þá lærir læknirinn
starf sitt líkt og Indíáni lærir að
rekja slóðir, þ.e.a.s. með því að rekja
slóðir. Væri Indíáninn menntaður á
vísindalegan hátt, mundi hann
byrja á því að læra um líffæralega
byggingu fóta hinna ýmsu dýrateg-
unda og jarðfræðilegt innihald ým-
issa j arðvegstegunda til þess að geta
metið og flokkað hin ólíku fótaför,
sem hinar ýmsu dýrategundir skilja
eftir á slóð sinni.
Þegar slíku námi væri lokið, hefði
hann öðlazt ánægjuna af að vita,
að hann væri vísindalega menntaður
sporrekjandi. En þá væri hann bú-
inn að skemma sjón sína í svo rík-
um mæli, að hann væri ekki lengur
fær um að sjá nein spor. Hið sama
gildir um lækna. Flestir þeir færu
læknar, sem fást við almenn lækn-
isstörf, öðlast slíka hæfni með
reynslunni, þ.e. með því að rann-
saka og reyna að lækna hin raun-
verulega sjúklinga og draga sínar
ályktanir af árangrinum.
ÉG FER TIL SJÚKLINGSINS
Ég hóf læknisstarf mitt sem
„sveitalæknir“ í Kansasfylki og
gegndi því starfi í 4 ár. „Sveita-
læknisstörf“ voru fólgin í því, að
læknirinn ók í hestvagni sínum til
sjúklinga á ýmsum sveitabæjum, þ.
e. hann vitjaði þeirra og stundaði
þá á heimilum þeirra.
Auðvitað var mest um veikindi,
þegar veðrið var óhagstætt, annað-
hvort mjög heitt eða mjög kalt og
stormasamt. Á þeim tímum árs, er
mest var um storma, voru vegirnir
ofboðslega slæmir, og meðalhraðinn
var þá einar þrjár mílur á klukku-
stund. Stundum var ég mestallan
sólarhringinn í vagninum mínum.
Það var hægt að nota ekilssætið
sem eins konar rúm, en stutt var
það. Ég varð að stinga útlimunum
út á milli hliðarfjalanna og láta þá
dingla þar í lausu lofti. En órólegur
svefninn, sem ég fékk með þessum
ráðum, var þó betri en enginn.
Það var samt ekki hægt að sofa
lengi í einu á leiðinni, vegna þess að
það þurfti að stjórna ferð hestanna.
En það var óhætt að treysta þeim
að fullu á heimleiðinni. Tvíeykið
hélt beint heim.... þ.e.a.s. sum
tvíeykin gerðu það, en ekki öll. Það,
var alls ekki hægt að reiða sig á
hesta frá hestaleigufyrirtækjum.
Tvö aðaleinkenni þeirra voru þau,
að þeir reyndu sí og æ að strjúka
eða hlaupa eitthvað út í buskann,
og svo reyndu þeir líka að slá ekil-
inn úr sætinu. Eitt sinn sló ein
bikkjan mig svo óþyrmilega, að ég
meiddist á öðru hnénu og varð
hnéð aldrei jafngott upp frá því.
Hundarnir voru helzta afsökun
jálkanna fyrir að taka á rás. Á flest-
um sveitabæjum voru 2—3 hundar,
sem urðu himinlifandi á löngum,
tilbreytingarlausum nóttum, er þeir
sáu hestvagn koma eftir þjóðveg-
inum síðla nætur. Þarna veittist
þeim dýrleg skemmtun. Og svo
vaknaði maður við það, að jálk-
arnir höfðu tekið á rás á trylltri
ferð beint út á sléttuna.