Úrval - 01.09.1974, Qupperneq 75

í KAPPAKSTRI . . .
73
ur það, nú kemur það,“ muldraði
hún milli samanbitinna tannanna.
Mér fannst það fullkomlega
óraunverulegt að það væri mín
kona sem á köldu febrúarkvöldi
ætti að fæða í gömlum, útjöskuð-
um bíl, sem komst ekki hraðar en
á 50 á mannlausum götunum.
„Hlustaðu nú á,“ sagði ég með
áherzluþunga. „Það var ljósmóðir
til staðar að taka á móti mér, og
það var ljósmóðir til staðar að taka
á móti þér, og á móti Jan. Og eftir
nokkrar mínútur verður líka ljós-
móðir til staðar til að kvitta fyrir
þennan litla, nýja unga!“
Þetta hljómaði vel. En þessa
stundina var eins og veröldin væri
gersneydd ljósmæðrum og fæðing-
arheimilið var enn spölkorn í
burtu. Ég leit snöggt á Jonnu. Hún
lá samanhnipruð í sætinu og var
eitthvað svo undarlega afslöppuð
og róleg, augu hennar voru opin,
en það var eins og hún væri í öðr-
um heimi. Ég fann hvernig hárin
á mér risu og ég rétti hendina út
til hennar. Hún ýtti henni burtu.
„Þú skalt heldur reyna að finna
einhverja hjálp,“ sagði hún eins ró
lega og hún væri að biðja mig um
að rétta sér saltbaukinn. „Barnið
er komið.“
I sama bili heyrði ég reiðilegt
væl. Þetta var alveg stórkostlegt,
en heili minn neitaði að trúa því.
Þegar við ókum að heiman vorum
við tvö, en nú vorum við allt í
einu orðin þrjú.
Stór bygging kom allt í einu í
ljós hægra megin við okkur, og
mér til mikils léttis sá ég, að þetta
var sjúkrahús. Þar hlutu að vera
læknar — hjúkrunarkonur — ijós
— ylur!
Það vældi í dekkjunum, þegar ég
beygði inn hliðið.
„Ég kem strax aftur,“ sagði ég
þegar ég hljóp inn í forsal sjúkra-
hússins, en þar var ekkert líf ann-
að en maður, sem sat við móttöku-
borð.
„Konan mín var að eignast barn,
úti í bílnum!“ sagði ég. „Þér verð-
ið að finna lækni undir eins.
„Það er enginn læknir hér,“ svar
aði ungi maðurinn rólega. „Þér
skulið heldur fara á slysastofuna,
það er bara hérna hinum megin við
hornið.
Ég æddi aftur til bílsins, barnið
var aftur byrjað að skæla. Jonna
lá kyrr og þegjandi í sætinu. Ég
þeyttisf fyrir húshornið og var kom
inn hálfa leið niður götuna áður en
ég uopgötvaði að þetta var ein-
stefnugata og að ég ók í vitlausa
átt. É<? þrýsti á flautuna og hélt
henni niðri meðan ég þaut yfir enn
eitt horn og svo sá ég loksins skilti,
sem á stóð „Slysastofa".
Aftur þaut ég innfyrir. Hjúkrun-
arkonunni við afgreiðsluborðið
dauðbrá, þegar ég þeyttist inn úr
dyrunum. „Konan mín var að eiga
barn. Úti. Flýtið ykkur!“
Ég man, að mér fannst hjúkrun-
arkonan vera óþægilega ung til að
geta brugðizt. við þessu á réttan
hátt, en hún vissi bersýnilega upp
á hár hvað hún átti að gera. Stein-
þegiandi greip hún hvítan lérefts-
pakka ofan úr hillu fyrir af+an sig
og þaut á eftir mér út um dyrnar,
önnur ennþá yngri hjúkrunarkona
á eftir henni.