Úrval - 01.09.1974, Blaðsíða 100

98
TJRVAL
Höfundur bókarinnar, Christiane Ritter, sagði skilið
við þægindi og tæknivæðingu Evrópu og dvaldi
árlangt í óbgggðum Svalbarða ásamt manni sínum og
veiðifélaga hans. Hún prófaði af eigin raun ískalda
vetrarnóttina, sem stendur svo mánuðum skiptir.
Hún kynntist því, hvað það er að vera haldin
heimskautagrillu. en einnig fögnuðinum yfir
endurkomu sótar og lífs.
KONA A HJARA VERALDAR er hrífandi frásögn með
næmum lýsingum, sem greipast í hugi lesandans
og verða honum umhugsunarefni.
ÞEGAR ÉG HAFÐI tekið þá ákvörð
un að dvelja vetrarlangt með manni
mínum í grennd við norðurpólinn,
lögðust allir á eitt, — fjölskylda
mín, vinir, já. meira að segja blá-
ókunnugt fólk fann sig knúið til
að segja mér, hve heimskulega ég
hagaði mér. „Þú frýst í hel,“ sagði
það. „Þú færð skyrbjúg. Þú verður
vitstola af einmanaleik.“ Og stund-
um fannst mér allt þetta fólk hljóta
að hafa rétt fyrir sér.
Manninn minn hafði alltaf
dreymt um að búa í kofa á heim-
skautasvæðunum, þótt við værum
bæði uppalin í Mið-Evrópu. Og
loks tókst honum að gera draum
sinn að veruleika, eftir að hafa
tekið þátt í vísindaleiðangri á
norðurslóðir varð hann eftir þar
nyrðra til að veiða á láði og legi.
í bréfunum, sem ég fékk frá hon-
um, kvað sífellt við sama tón:
„Láttu allt annað lönd og leið og
komdu hingað norður.“
í fyrstu hugsaði ég mér heim-
skautasvæðin sem endalausa, líf-
vana auðn, undir þykku teppi íss
og snævar. En smám saman breytt-
ist þessi mynd, þegar ég las þau
dagbókarbrot, sem maðurinn minn
sendi mér. Þar gat að líta lýsingar
á dýralífinu og hinni stórbrotnu
náttúru, hann talaði um hina sér-
kennilegu birtu og þær margvís-
legu hugsanir og tilfinningar, sem
upp í hugann koma í myrkri ein-
angrun heimskautanæturinnar. Þar
var varla eitt einasta orð um kuld-
ann, byljina og harðréttið.
Því meira, sem ég las, þeim mun
betur féll mér við litla kofann á