Úrval - 01.09.1974, Blaðsíða 115

KONA Á HJARA VERALDAR
113
þytinn af skíðum, sem renna yfir
snjóinn. „Chris ohei!“ hljómar
gegnum myrkrið.
Þetta er líkt og að vakna af
draumi. Karlmennirnir komnir
heim. Málmhljóðið hlýtur að vera
afbakað bergmálið af hrópum
þeirra í storminum.
Tvær dökkar verur nema staðar
uppi á skaflinum framan við kof-
ann. Þær hlæja. „En sú sjón! Það
lítur út fyrir að hafa gert bylgusu!“
Þeir koma inn í kofann, hrímhvítir
og stífir af kulda. Þeir virða mig
rannsakandi fyrir sér. „Við óttuð-
umst um þig,“ segir Hermann.
„Þetta var, þegar allt kemur til alls,
fyrsti bylurinn þinn, og þú ert ein.“
Skömmu síðar er kofinn fullur
af blautum fötum, stígvélum, sokk-
um og hrúgu af harðfreðnum, hvít-
um refum. Ég er á þönum milli
skápsins, borðsins og ofnsins. Lífið
er aftur orðið eðlilegt. Þótt ég sé
aðeins eldabuska í litlum, sótugum
kofa, ráðskona fyrir tvo glorhungr-
aða gegnkalda karla, er ég aftur
mannvera meðal manna. Ég hef
aftur fast land undir fótum.
FRIÐSÆLIR DAGAR fylgja. Ref-
irnir, sem karlmennirnir komu með,
eru flegnir, og skinnin hengd til
þerris upp í rjáfur. Karlarnir þarfn
ast hvíldar eftir veiðiförina og
liggja lesandi í kojum sínum.
Nú í nóvember liggur húmið
jafnt og þétt yfir öllu. Það er blæja
logn og leifarnar af dagsbirtunni
ná til okkar líkt og skíma gegnum
þoku. Allt er óraunverulegt og
dýptarlaust. Lífvana fjallatindarnir
teygjast eins og dimmir skuggar til
himins —• engu líkara en þeir svífi
í lausu lofti.
Það er erfitt að gefa hugmynd
um, hvernig það er að lifa og hrær
ast í þessu furðulega umhverfi. Allt
er skakkt og bjagað í þessari skímu.
Þegar ég fer hina kunnuglegu leið
til brunnsins, villist ég hvað eftir
annað. Allt í einu er hvítur, brattur
veggur fyrir framan mig. Hann
sýnist alveg hjá mér. Raunar er
þetta brekkubarð æðispöl frá mér.
Þarna sé ég svartan klett skaga
upp úr snjónum — klett, sem ég
hef aldrei áður séð. En þetta er
bara ósköp venjulegur steinn.
Vegna myrkursins neyðumst við
til að halda kyrru fyrir í kofanum
að mestu. Við höfum hvert sitt
starfssvið. Maðurinn minn les,
teiknar og skrifar. Karl gerir við
klukkur og byssur eða tálgar hnífs
skefti úr rostungstönn.
Ég hef yfrið að gera við að sauma
og staga — það þarf að gera við
svefnpokana og skinnjakkana, vett
lingar og sokkar eru ótrúlega göt-
óttir.
Við skiptumst á um heimilisstörf
in, dag í senn. Maturinn verður
ákaflega mismunandi, því hvert
okkar hefur sínar eigin hugmyndir
um, hvernig eigi að malla.
Á kvöldin drögum við fram spil-
in og leggjum kapla. Veiðimenn á
Svalbarða eiga sinn eigin kapal,
sem er andstyggilega flókinn og
gengur aldrei upp. En þeir taka
samt mark á þessum kapli varð-
andi áríðandi spurningar eins og:
„Kemur ísinn bráðum? Kemur
hann með bjarndýrin?" Karlmenn-