Goðasteinn - 01.09.1962, Page 20

mál skreytti hann mjög með málsháttum og orðtökum, er hann
kunni býsna mikið af. Náma var hann einnig af skrýtlum og
skemmtisögum og heimfærði þær oft til þess, er fyrir kom eða á
góma bar, öðrum til saklausrar gleði. Minni hans og næmi var
með ólíkindum gott. I elli sinni lærði hann viðstöðulaust vísur, er
þær voru hafðar yfir í útvarpi eða annars staðar. Annað til vitnis
um minni hans er það, að á elliárum ferðaðist hann um nýjar
leiðir, norður og austur um land, og þuldi, er heim kom, nöfn
bæja og kennileita með þjóðbrautum í réttri röð. Altarisbríkinni
í Hóladómkirkju lýsti hann svo fyrir mér, að mér fannst ég sjá
hana, og greindi nöfn þeirra helgu manna, er hana prýða. í
ferðum sætti hann því færi að sitja hjá ökumönnum, er sagt gátu
til allra heita, og þau voru ekki sett í glatkistu eða ruslakistu, þar
sem minni Einars var, allt var á vísum stað. Kunningjum Einars
úr Strandasýslu var það hugstætt, að hann ræddi um byggðir og
fólk þar eins og heimamaður, áður en hann sótti sýsluna heim. Þar
naut við Finns á Kjörseyri og Guðbjargar í Broddanesi. Nokkrum
vikum, áður en Einar dó, kom hann á heimili mitt og þuldi
þá orðrétt langan kafla úr Vídalínspostillu.
í íslenzkri mannfræði og ættfræði kom enginn að tómum kof-
um hjá Einari, langt út fyrir hans eigin ætt.
Einar var maður hispurslaus og ákveðinn í skoðunum, fast-
heldinn á það, sem var gamalt og gott í menningu okkar og
þjóðlífi, og varð sízt skotaskuld úr því að færa gild rök fyrir
skoðunum sínum. Manntak og dugnaður áttu í honum vísan vin.
Frjáls gekk hann götu sína og hirti ekki hót um, hvort allir áttu
samleið með honum eða ekki.
Menn veittu Einari eftirtekt, hvar sem hann sást. Hann var
þreklega vaxinn, höfðinglegur ásýndum, bar sig allra manna bezt.
Með ellinni fékk hann silfurhærur, er sómdu sér vel. Reisn sinni
hélt hann til æviloka.
Ævistarf Einars klæðskera var fjölda heimila til mikilla hags-
bóta og aldrei miðað við það að færa honum auð á hendur.
Margt dagsverkið vann hann í þágu fátækra fyrir lítið eða ekkert
gjald. Vinnugleði átti hann í ríkum mæli, kappið oft meira en
góðu hófi gegndi, að vinum hans fannst. Skemmtandi samræðu
18
Goðasteinn