Goðasteinn - 01.09.1962, Blaðsíða 46

stéttinni hvolfdu mjaltaskjólurnar, nýþvegnar. Leitarmennirnir litu
ekki við þeim, og ekkert fundu þeir saknæmt. Seinna ræddi Hall-
dór leitina og vék þá að skjólunum á þessa leið: „Var það ekki
áleitni, bræður, hefði eitthvað verið loðið í skjólunum". Menn
ætluðu út frá þessum orðum, að Halldóri hefði ekki orðið ráða-
fátt með felustaðinn.
Halldór fór fýlaferð austur að Höfðabrekku í Mýrdal, og lá
leið hans um hlaðið í Suður-Vík. Þar hjá var kálgarður með vel
þroskuðum gulrófum. Halldór brá sér inn í garðinn, þreif væna
rófu í nesti og stakk henni í vasann. I sömu svifum kom kona út
úr bænum, sá manninn bogra í garðinum og kallaði kuldalcga til
hans: „Hvað ertu að gera þarna?“ Halldór rétti sig upp, hélt á
löngum káílegg og svaraði: „Ég er að mæla kálið, að sjá, hvort
það er eins langt og heima hjá mér“. Þetta lét konan gott heita,
og Halldór slapp með feng sinn.
Orðrómur lék á því, að Halldór krældi sér tuggu úr görðum
granna, er betur bjuggu, ef honum lá á, og tæki eignarrétt á
reka ekki alvarlega.. Vel má það allt hafa verið skáldskapur, en
Benedikt Þórðarson skáldi batt þessi brot saman í vísu, sem enn
er í minni:
Hver hefur séð hann Halldór stela?
Hver hefur séð hann á fjörunum?
Hver hefur séð hann fé sitt fela
fyrir öðrum eins vönduðum?
Hver hefur séð hann hrífa kál?
Hver hefur séð hann verka stál?
Hver hefur séð hann heyið leysa?
Hver hefur séð hann bera meisa?
Sagnir Ólafs Eiríkssonar, fv. kennara, o. fl. Eyfellinga. Halldór drukknaði 1832.
44
Goðasteinn