Goðasteinn - 01.06.1983, Síða 41

gekk lil þess að hafa bækur og blöð til dægrastyttingar.
Dagleg föt voru fábrotin og aðeins búist um á hátíðum
þegar farið var af bæ eða gengið til kirkju. Spariföt
Sveins voru gerð úr heimaunnu, vönduðu vaðmáli, efnis-
mikil, skjólgóð og saumuð af þeirri saumakonu sem best
fékkst í sveitinni, Elínu á Efstu-Grund. Pau fóru á ná-
brennuna sem gerð var fram frá bænum eftir Svein lið-
inn og skyldi áður að því hugað að reyk legði ekki heim
til húsa. Þá var ég of ungur til að forða gömlum fatnaði
frá báli, en það gerði ég þegar Lauga dó og því geymi
ég enn bekkjasjalið hennar sem var keypt í Bakkabúð-
inni þjóðhátíðarárið 1874.
Menning samtíðar og fortíðar var varðveitt hjá Sveini.
Gömul minning vaknar til lífs. Barn berst við harðan
hósta á vordægrum uns Sveinn segir: „Ég get ekki hlust-
að á þetta lengur," og leið hans liggur inn í Holtsheiði
til að tína ljónslappa til að sjóða af heilsulyf sem brátt
linar og bætir hóstann. Enn er mér í fersku minni stund-
in er Sveinn tók mig afsíðis til að segja mér frá bústað
huldufólks í nánd við bæinn með bón um að gera því
ekkert til miska. Frá þeim degi hef ég vitað að menn-
irnir sitja ekki einir að því að ráða íslandi. Um líkt leyti
kenndi Sveinn mér að þekkja skruggustein og því get ég
geymt einn í safninu í Skógum og átt í honum vörn gegn
reiðarslagi.
Ég var 6 ára þegar það ævintýri gerðist að fyrstu raf-
ljósin tóku að loga í sveitinni. Hæg voru heimatökin með
að sjá þau hjá frændfólkinu í Moldnúpi, lítið meira en
hálftímagaú^ur heiman frá Vallatúni. Einar frændi hafði
í einu vetfangi svo að segja velt í rústir gamla torfbæn-
um og byggt „nýjan, bjartan, hlýjan," yljaðan rafmagns-
ofnum. Fagran haustdag labbaði Sveinn með okkur bræð-
urna upp að Moldnúpi að sjá þessi undur og stórmerki.
Okkur var að venju vel fagnað. Furðu slegið horfði barnið
á það hvernig hreyfður var kopartakki uppi á vegg og
skært ljós logaði í lofti.
Goðasteinn
39